Jaki program do podkręcania procesora Intel Core i5. Szczegółowe instrukcje dotyczące podkręcania procesora. Przetaktowywanie procesorów Intel Skylake bez indeksu „K” w teorii
Nowe procesory Lynnfield należą do mikroarchitektury Nehalem, więc podstawowe zasady podkręcania opisane w artykule ” Przetaktowywanie Core i7-920: szczegółowy przewodnik są również dla nich ważne. Istnieje jednak wiele funkcji związanych z integracją obu kontrolerów Magistrala PCI Express w procesorze i przejście z zestawów dwuchipowych na jednoukładowe, a także z inną, ulepszoną implementacją trybu turbo. Na przykładzie procesorów Intel Core i5-750 oraz Intel Core i7-860 dowiemy się, jak podkręcają się przy użyciu statycznej i dynamicznej wersji technologii Intel Turbo Boost, ale przede wszystkim musimy zapoznać się z możliwościami LGA1156 płyty głównej Asus P7P55D Deluxe opartej na Logika Intel P55 Express, która zostanie podkręcona.
Opakowania i wyposażenie
Od dawna znamy pudełka, w których dostarczane są płyty główne Asus oparte na chipsetach Intela. Projekt wykorzystuje głównie niebieską gamę, jako hołd dla koloru logo Intela, przednia strona często uzupełniana jest pokrywą na zawiasach, co pozwala zwiększyć powierzchnię, na której znajdują się informacje o możliwościach i cechach płyty umieszczony. Opakowanie płyty głównej Asus P7P55D Deluxe wygląda dokładnie tak, jak oczekiwano.Kiedy mówimy o tablicach, zwykle radzimy sobie z listą akcesoriów i małą ilustracją. Jest mało prawdopodobne, że znajdzie się czytelnik, który dokładnie, szczegółowo rozważy kable, pętle lub dodatkowe wsporniki do tylnego panelu, które już wielokrotnie widział. Tym razem zapraszamy do zapoznania się z powiększonym zdjęciem a wszystko dzięki temu, że oprócz standardowego zestawu akcesoriów do płyty głównej Asus P7P55D Deluxe dołączona jest zdalny Pilot TurboV. Jest to pasek w kształcie litery L z przyciskami, które pozwalają włączyć lub wyłączyć komputer, wybrać tryb automatycznej lub ręcznej regulacji oszczędzania energii, a co najważniejsze pozwala błyskawicznie przełączać się między trzema predefiniowanymi profilami pracy. Na przykład możesz szybko przełączyć się z trybu oszczędzania energii do przeglądania Internetu na tryb produktywny do gier. Ponadto możesz zmienić częstotliwość bazową bezpośrednio z pilota, a nawet zresetować CMOS za pomocą wpuszczonego przycisku z tyłu TurboV Remote, ale te funkcje raczej nie będą zbyt popularne. Pilot, ale nie bezprzewodowy, który w tym przypadku jest bardziej zaletą niż wadą – nie zginie. Wygodne jest sterowanie aplikacjami multimedialnymi z dowolnego miejsca na kanapie, a TurboV Remote przyda się tylko wtedy, gdy będziesz blisko komputera, poza tym jego półtorametrowy przewód połączeniowy w większości przypadków pozwoli urządzeniu znaleźć najwygodniejsze miejsce.
Oprócz samej płyty głównej i pilota TurboV, Asus P7P55D Deluxe zawiera następujący zestaw akcesoriów:
kabel PATA;
sześć kabli SATA z metalowymi zatrzaskami, połowa kabli ze złączami w kształcie litery L, a pozostałe trzy kable z prostymi;
dodatkowy drążek na tylny panel blok systemowy z portem eSATA i parą USB;
elastyczny mostek do podłączenia dwóch kart graficznych w trybie SLI;
osłona tylnego panelu (osłona we/wy);
zestaw adapterów Asus Q-Connector, w tym moduły ułatwiające podłączenie przycisków i wskaźników na przednim panelu jednostki systemowej oraz złącza USB;
instrukcja obsługi;
DVD z oprogramowanie i kierowców;
Naklejka „Powered by ASUS” na jednostce systemowej.
Na liście zwraca uwagę dodatkowy wspornik tylnego panelu jednostki systemowej z portem eSATA i parą USB - takiej kombinacji jeszcze nie widzieliśmy. Faktem jest, że, jak zobaczymy później, port IEEE1394 (FireWire) znajduje się na tylnym panelu płyty głównej Asus P7P55D Deluxe, ale nie ma eSATA, do którego taka listwa była potrzebna.
W rezultacie możemy podsumować, że płyta główna Asus P7P55D Deluxe jest wyposażona w niezły zestaw absolutnie przydatnych akcesoriów oraz pilota TurboV. Pilota trudno przypisać do rzeczy niezbędnych, ale nie można go też nazwać niepotrzebnym, na pewno znajdą się właściciele, którzy będą na bieżąco korzystać z jego możliwości. Ponadto jest to dokładnie jedna z tych cech, które wyróżniają deskę Deluxe spośród wszystkich innych desek z linii.
Projekt i funkcje
Płyty główne LGA1156 oparte na logice Intel P55 Express wyglądają nieco nietypowo, dzięki przejściu na układ jednoukładowy i brakowi mostka północnego, którego możliwości przenoszone są na procesor centralny. Jednak w przyszłych recenzjach zobaczymy przykłady bardziej tradycyjnego projektu. Na numer płyty główne jedyny układ Intel P55 Express - Platform Controller Hub, znajduje się w zwykłym miejscu mostka północnego. Jest jednak zwykle wyposażony w wyraźnie redundantny system chłodzenia za pomocą rurek cieplnych, tak jak poprzednio. Miejsce mostka południowego zajmują dodatkowe kontrolery, które zapewniają połączenie z dyskami PATA i SATA, te mikroukłady są pokryte osobnym radiatorem, tak jak kiedyś mostek południowy chipsetu. Ostatecznie nowa tablica wygląda prawie tak samo jak płyty na poprzednich chipsetach, ale nie dotyczy to Asusa P7P55D Deluxe. Przyzwyczaj się do tego, tak powinna wyglądać płyta główna zaprojektowana pod procesory Lynnfield.Odkąd zaczęliśmy rozmawiać o systemach chłodzenia, oddajmy hołd twórcom płyty Asus P7P55D Deluxe, którzy byli bardzo ostrożni i zwracali uwagę na ten aspekt. Jedyny układ Intel P55 Express znajduje się w miejscu mostka południowego, jest chłodzony przez duży, ale bardzo niski radiator, co w zupełności wystarcza i nie są potrzebne żadne rurki cieplne, żeby mu pomóc. Z drugiej strony radiatory zainstalowane na 16-fazowym konwerterze mocy procesora wykorzystują mocne mocowanie śrubowe nie tylko ze względu na piękno i są połączone rurką cieplną nie bez powodu. Oprócz radiatora procesora są one głównym obciążeniem cieplnym, które zauważalnie wzrasta podczas przetaktowywania. Dlatego ciepło generowane przez konwerter mocy procesora, z Odwrotna strona płytka poprzez interfejs przewodzący ciepło jest podawana na parę dodatkowych metalowych płytek.
Aby dać bardziej wyważoną, kompleksowo uzasadnioną i bardziej obiektywną ocenę płyty Asus P7P55D Deluxe, przeprowadzono również testy nowych procesorów na Płyta gigabajtowa GA-P55-UD3, którego przegląd przedstawimy nieco później. Pomimo tego, że jest to jedna z najmłodszych płyt w linii, posiada również parę dość dużych radiatorów na konwerterze mocy procesora, są one tylko mocowane na zwykłe plastikowe zatrzaski i nie mają dodatkowych płyt odprowadzających ciepło z tyłu zarządu. Podczas przetaktowywania zauważono ekstremalnie wysokie nagrzewanie się grzejników, a później okazało się, że nawet tekstolit płytki pod nimi zmienił kolor i ciemnieł z powodu przegrzania.
Na płycie Asus P7P55D Deluxe nie zauważono tak silnego nagrzewania się radiatorów. Prawdopodobnie było to spowodowane jeszcze fazy zasilania procesora, ale być może przyczyniły się do tego mocniejsze mocowanie śrubowe i dodatkowe radiatory z tyłu. Ogólnie rzecz biorąc, chcę od razu dać pierwszy „plus” twórcom Asusa P7P55D Deluxe za dość skuteczny, ale jednocześnie nieredundantny system chłodzenia płyty.
Możliwości płyty głównej Asus P7P55D Deluxe, jak można się domyślić nawet po jej nazwie, są nieco wyższe niż w przypadku zwykłej płyty głównej opartej na logice Intel P55 Express. Zacznijmy od tego, że na nowoczesnych płytach LGA1156 jest jedno złącze PCI Express 2.0 x16 lub dwa, które przy użyciu pary kart graficznych przełączają się w tryb PCI Express 2.0 x8. Ich pracę zapewnia kontroler PCI Express, który teraz znajduje się w centralnym procesorze. Płyta Asus P7P55D Deluxe ma również trzecie gniazdo na kartę graficzną, ale pojawiła się dzięki pozostałym czterem wolnym liniom PCI Express chipsetu, a maksymalna prędkość karty graficznej zainstalowanej w tym gnieździe nie przekroczy PCI Express 2.0 x4 .
Aby obsługiwać napędy PATA, których od dawna brakowało w chipsetach Intela, programiści musieli użyć dodatkowego kontrolera JMicron JMB363. Jednocześnie wyświetlany jest jeden port SATA, że tak powiem, w czystej postaci, jego złącze jest czarne, a drugi jest podzielony na dwa kolejne za pomocą kontrolera JMicron JMB322 (złącza w kolorze ciemnoniebieskim i szarym) . Dyski podłączone do tych dwóch złączy nie wymagają instalacji sterowników, można je łatwo łączyć w poziomy RAID 0 lub 1 bez posiadania specjalnej wiedzy. W terminologii Asusa nazywa się to technologią Drive Xpert. W rezultacie do płyty Asus P7P55D Deluxe można podłączyć dziewięć dysków SATA: sześć portów zapewnia Intel P55 Express i trzy dodatkowe kontrolery.
Konstrukcja płyty głównej Asus P7P55D Deluxe wygląda na wygodną nie tylko ogólnie, ale także w szczególności. Podczas pracy są podświetlane przyciski do włączania i ponownego uruchamiania, a także mały przycisk „MemOK!”, który pomoże przy pierwszym uruchomieniu, jeśli system nie może się uruchomić z powodu nieprawidłowych parametrów pamięci. Tuż nad złączami pamięci znajdują się przełączniki, które umożliwiają przyłożenie zwiększonego napięcia do procesora, zintegrowanego z nim kontrolera pamięci oraz do samych modułów DDR3. W pobliżu przełączników świecą zielone diody, które po podaniu dodatkowego napięcia zmieniają kolor na ostrzegawczy pomarańczowy. Złącza pamięci są wyposażone w zatrzaski tylko z jednej strony, najdalej od karty graficznej, dzięki czemu zainstalowana karta graficzna nie może przeszkadzać w wymianie modułów pamięci. W praktyce udało nam się ocenić wygodę używania szerokich „nóg” do mocowania na złączach kart graficznych. Chłodnica procesora Scythe Zipang 2, której użyliśmy tym razem, jest bardzo szeroka i pasuje bardzo blisko karty graficznej zainstalowanej w pierwszym slocie. Problemy nieuchronnie pojawią się na każdej innej płycie, ale w Asusie P7P55D Deluxe lekkie naciśnięcie „stopy” śrubokrętem natychmiast uwolniło kartę graficzną.
Nieźle prezentuje się również zestaw złącz z tyłu płyty głównej. Pomiędzy nimi:
złącza PS/2 do klawiatury i myszy;
przycisk resetowania CMOS;
optyczne i koncentryczne S / PDIF, a także sześć analogowych złączy audio, których działanie zapewnia dziesięciokanałowy (!) kodek VIA VT2020;
do złącz na płycie można podłączyć osiem portów USB, a sześć kolejnych;
port IEEE1394 (FireWire) realizowany jest dzięki kontrolerowi VIA VT6308P, drugi port znajduje się jako złącze na płytce;
dwa złącza lokalna sieć (karty sieciowe zbudowany na gigabitowych kontrolerach Realtek RTL8112L i RTL8110SC).
Konstrukcja płyty głównej Asus P7P55D Deluxe jest nie tylko dobra, ale także doskonała. Udało mi się dziś zauważyć tylko jedną, ale bardzo drobną wadę - niewygodne umiejscowienie złącza COM, bardzo wysoko, na prawo od modułów pamięci. Po raz kolejny układ elementów z instrukcji obsługi tablicy pomoże ocenić cechy układu.
Kończymy nasze wizualne wprowadzenie do płyta główna Stół Asus P7P55D Deluxe wraz z listą jego parametrów technicznych.
Wstępne badania płyty głównej Asus P7P55D Deluxe pozostawiają niezwykle korzystne wrażenie. Deska ma doskonały, przemyślany design, znakomity zestaw funkcji, zestaw fajnych drobiazgów, dzięki którym praca z deską jest jeszcze wygodniejsza. Miejmy nadzieję, że badanie możliwości BIOS-u nie popsuje naszej wstępnej oceny, która na razie wygląda na „9 punktów na 10”. Odrzucamy jeden punkt nie za jakieś niedociągnięcia, których prawie nie zauważyliśmy, ale tak po prostu, na wszelki wypadek. To pierwsza płyta główna oparta na Intel P55 Express, którą badamy, a co jeśli jutro w naszym laboratorium testowym pojawi się płyta główna jeszcze wygodniejsza, bardziej funkcjonalna, a przy tym niedroga? Jednak na razie nie można sobie nawet życzyć lepszego niż Asus P7P55D Deluxe. Kontynuujemy naszą recenzję.
Nauka konfiguracji BIOS
Znamy charakterystyczny wygląd i strukturę BIOS-u płyty główne Asus, który bazuje na znacząco zmienionym kodzie AMI.Pomijając szczegółowe przestudiowanie wszystkich możliwości, zwróćmy uwagę tylko na najważniejsze sekcje dotyczące konfiguracji i monitorowania parametrów systemu. Najważniejszym z tego punktu widzenia jest oczywiście „Ai Tweaker”. Pomimo tego, że jego obszerna treść nie mieści się na jednym ekranie, ten system prezentacji wydaje mi się o wiele wygodniejszy i bardziej pouczający niż szereg licznych podrozdziałów tematycznych. Podczas konfiguracji przechodzimy sekwencyjnie od góry do dołu, zmieniając w razie potrzeby wartości parametrów, a jest to łatwiejsze niż „przeskakiwanie” przez podsekcje. Tylko czasy pamięci są przenoszone do oddzielna strona, ale jest to całkiem uzasadnione, biorąc pod uwagę ich dużą liczbę.
Wartość parametru „Ai Overclock Tuner” możemy zmienić na „Manual” i w takim przypadku otrzymujemy pełny dostęp zmienić wszystkie parametry według własnego uznania. Możesz wybrać „D.O.C.P.” - Profile podkręcania pamięci DRAM (profile podkręcania pamięci). W takim przypadku płytka samodzielnie dobierze optymalne parametry systemu dla danego trybu pracy. Na przykład, jeśli używamy procesora Intel Core i7-860, chcemy przetaktować pamięć do 1800 MHz, wówczas płyta zwiększy częstotliwość bazową z nominalnej 133 do 150 MHz, aby uzyskać pożądaną częstotliwość pamięci. Jednocześnie zmniejszy mnożnik procesora tak, aby jego ostateczna częstotliwość robocza była zbliżona do standardowego 2,8 GHz.
Jeśli używane moduły pamięci obsługują X.M.P. (Extreme Memory Profile), płyta robi to samo. Aby przekonwertować nasze moduły pamięci Corsair Dominator GT CM3X2G2000C8GT DDR3 na 2000 MHz, musieliśmy zwiększyć częstotliwość bazową do 167 MHz i jednocześnie zmniejszyć mnożnik do x17.
Podane przykłady dotyczą procesora Intel Core i7-860, a podczas korzystania z Intel Core i5-750 działania płyty ulegną zmianie. Chodzi nie tylko o to, że ten procesor ma niższą częstotliwość nominalną i będziesz musiał ustawić inny mnożnik. Jak wiadomo, Intel Core i5-750 został okrojony pod względem możliwości znacznie bardziej niż oczekiwano. Nie ma mnożnika 12 dla pamięci, z której korzystała płyta, a maksymalny mnożnik wynosi 10. W tym przypadku, aby osiągnąć częstotliwość pamięci 2000 MHz, częstotliwość podstawowa zostanie zwiększona do 200 MHz, a mnożnik procesora zostanie zmniejszona do x13.
Dlaczego przy wyborze „D.O.C.P.” przywiązujemy tak dużą wagę do wydajności płyty? i X.M.P. dla "Ai Overclock Tuner"? Nie są to nowości, płyty główne Asusa miały je już wcześniej. Faktem jest, że przed zmianą mnożnika procesora automatycznie ustalał go na daną wartość, mnożnik przestał się zmniejszać w spoczynku, gdy procesor nie był obciążony. Oczywiste jest, że wpływa to negatywnie na zużycie energii przez system i wszystkie związane z nim aspekty, takie jak rozpraszanie ciepła i poziom hałasu, więc takie metody przetaktowywania były postrzegane jako dopieszczanie, nic więcej. Teraz jest to bardzo realny i praktyczny sposób na zwiększenie wydajności systemu, ponieważ teraz, gdy zmienia się mnożnik procesora, nadal będzie się zmniejszał w stanie spoczynku. Ta nowa umiejętność otwiera całkiem spore możliwości optymalnego dostrojenia systemu. Na przykład możesz zwiększyć częstotliwość podstawową w taki sposób, aby uzyskać najkorzystniejszą częstotliwość dla swoich modułów pamięci. Jednocześnie możliwe jest zmniejszenie mnożnika procesora, aby uniknąć konieczności zwiększania na nim napięcia i w efekcie uzyskać dość szybki i energooszczędny system.
Nowością jest wbudowane narzędzie do przetaktowywania BIOS „OC Tuner Utility”. Po wybraniu, płyta zacznie się ponownie uruchamiać w kółko, nieznacznie zwiększając częstotliwość podstawową na każdym etapie. Gdy tylko pojawią się błędy na etapie przechodzenia procedury POST start, tablica nieznacznie odbiega od osiągniętej wartości, aby uniknąć ich w przyszłości podczas pracy.
Oczywiście jest to nadal dość prymitywny sposób podkręcania, ale praktycznie nie wymaga interwencji użytkownika i działa automatycznie. Mamy niewiele możliwości wpłynięcia na wynik "OC Tuner Utility". Możemy jedynie zmienić wartość parametru „OC Tuner Limit Value” z „Good Performance” na „Better Performance”. Jest to jednak i tak lepsze niż poprzednia opcja podkręcania „CPU Level Up”, która podobnie jak w przypadku pamięci wykorzystywała gotowe profile podkręcania procesora. Tym razem system nie wciska naszej w procesor w granicach przez kogoś wyznaczonych, ale sam stara się dostosować do możliwości konkretnej instancji.
Jak już powiedzieliśmy, jedyną podsekcją sekcji „Ai Tweaker” jest „Kontrola czasu pamięci DRAM”, która pozwala kontrolować bieżące wartości i, jeśli to konieczne, zmieniać taktowanie pamięci.
Kolejna grupa parametrów w sekcji „Ai Tweaker” pozwala kontrolować napięcia. Bardzo wygodne jest to, że przy każdym z ważnych parametrów widzimy jego aktualną wartość.
W recenzji płyty genowej Asus Rampage II widzieliśmy już możliwość ustawienia procesora nie na bezwzględną i stałą, ale na względną wartość napięcia (Offset), jednak po raz pierwszy widzimy takie możliwości w zwykłej płycie głównej, która nie należy do Republic of Gamers elitarna seria. Trudno przecenić wagę tej szansy. Formalna zaleta płyt głównych Asus dla procesorów Intel, która od dawna stała się wadą, gdy płyty główne niezależnie zwiększały napięcie na procesorze podczas jego podkręcania, nigdzie nie zniknęła. Jednak teraz ta cecha płyt głównych Asusa przestała być problemem dla fanów energooszczędnego przetaktowywania. Teraz, gdy zwiększamy napięcie na procesorze, oszczędzamy energię Technologie Intel spokojnie kontynuują swoją pracę, zmniejszając napięcie w spoczynku i zwiększając je, gdy pojawia się obciążenie procesora. Co więcej, krok zmiany napięcia na procesorze jest bardzo mały, tylko 0,00625 V. Tak więc możliwe jest zwiększenie napięcia na procesorze o tę mikroskopijną wartość, w rzeczywistości pozostawiając ją nominalną, a tym samym uniknąć automatycznego wzrostu podczas przetaktowywania. Nawiasem mówiąc, nie możesz zwiększyć, ale zmniejszyć napięcie, jeśli nie potrzebujesz maksymalnej wydajności, ale bardziej ekonomicznej i cichej pracy systemu.
Sekcja „Ai Tweaker” jest dobra dla każdego, ale tylko częściowo prezentuje funkcje związane z procesorem. Aby uzyskać pełny dostęp do technologii procesorowych, należy zajrzeć do podsekcji „Konfiguracja procesora” w sekcji „Zaawansowane”. Osobiście wolałbym, aby ten podrozdział został w całości przeniesiony do "Ai Tweaker".
Następnie przechodzimy do podsekcji „Monitor sprzętu” w sekcji „Zasilanie”. Wcześniej powodowałoby to nasze niezadowolenie z braku kontrolowanych wartości, ale nie zapominajmy, że teraz wszystkie najważniejsze napięcia są nam znane właśnie w sekcji „Ai Tweaker”. Są one wymienione bezpośrednio przy każdym z parametrów zmieniających napięcie. Musimy więc zajrzeć do podsekcji „Monitor sprzętu” tylko po to, aby włączyć automatyczną kontrolę prędkości wentylatora i wybrać odpowiedni tryb. Nawiasem mówiąc, nawet przy podkręcaniu procesorów ze znacznym wzrostem napięcia zasilania, system sterowania „Q-Fan” spokojnie radził sobie z ich chłodzeniem w trybie „Standard”.
Ostatnia sekcja BIOS płyty głównej płyta Asus P7P55D Deluxe, na którą dziś zwrócimy uwagę to "Narzędzia". W zasadzie znamy wszystkie jego możliwości, nowością jest tylko ostatni parametr „ID LED”. Biorąc pod uwagę płytkę, wspomnieliśmy o obecności diod LED o różnym przeznaczeniu, jeśli cię denerwują, to za pomocą tego parametru możesz wyłączyć podświetlenie.
Znacząco rozszerzony w ostatnie czasy możliwości podrozdziału „O.C. Profil” umożliwia zapisanie wielu pełnych profili ustawień BIOS. Każdemu można nadać nazwę przypominającą jego zawartość, wybrany profil jest łatwy do wczytania, możliwe jest zapisywanie profili nie tylko podczas pamięć wewnętrzna ale także na nośnikach zewnętrznych.
Poręczne narzędzie „EZ Flash 2” pomoże Ci zapisać aktualną wersję BIOS-u i zaktualizować go do najnowszej.
Podsumowując kolejne śródokresowe wyniki badań płyty głównej Asus P7P55D Deluxe, widać, że ogólnie struktura i możliwości BIOS-u niewiele się zmieniły w porównaniu z modelami opartymi na innych chipsetach. Nic w tym dziwnego, bo BIOS nowoczesnych płyt głównych jest dopracowywany i dopracowywany przez lata. Jednocześnie powinniśmy również zwrócić uwagę na szereg nowości, jak na przykład automatyczne podkręcanie procesorów czy możliwość wyłączenia podświetlenia. Największe wrażenie robi jednak nowa zdolność płyty do zmiany mnożnika procesora i jego napięcia bez naruszania działania energooszczędnych technologii. Otwierają najszersze możliwości na optymalnych ustawieniach systemu w zależności od składu aktualnej konfiguracji.
Ponadto należy zauważyć, że nasze testy zostały przeprowadzone na pierwszej z oficjalnie dostępnych wersji BIOS 0504. To całkiem naturalne, że w bieżącym rozdziale recenzji widziałeś zdjęcia tej konkretnej wersji, a następnie dowiesz się o wyniki osiągnięte z jego pomocą. Jednak w tej chwili, gdy płyty trafiły do sprzedaży i otrzymały opinie od użytkowników, prace nad eliminacją błędów i rozszerzeniem możliwości BIOS-u zostały zintensyfikowane. Nowe wersje posiadają wsparcie dla niskonapięciowych pamięci DDR3, algorytmy wbudowanego „OC Tuner Utility” są stale dopracowywane. Pojawił się „Turbo Profile” – to profile, które pozwalają na podkręcenie zarówno procesora, jak i pamięci jednocześnie. Możliwe, że nawet nowsze wersje będą dostępne do czasu publikacji, z nowymi funkcjami i funkcjonalnością, więc upewnij się, że zaktualizujesz BIOS swojej płyty głównej, aby mieć do nich dostęp.
Oczywiście BIOS płyt głównych Asusa, a wśród nich P7P55D Deluxe, nie jest doskonały. Istnieje szereg niedociągnięć, w większości nieistotnych, po wyeliminowaniu których praca z tablicą stanie się jeszcze wygodniejsza. Wspomnieliśmy dzisiaj o niektórych, na przykład fajnie byłoby przenieść podsekcję „Konfiguracja procesora” do sekcji „Ai Tweaker”. Niektóre zostały wymienione w poprzednich recenzjach płyt Asus, na przykład znacznie wygodniej jest kontrolować bieżące wartości taktowania pamięci, jeśli są one ułożone w kolumnie, każdy naprzeciwko odpowiedniego parametru, a nie w jednej linii, ponieważ jest teraz. Nie chcę jednak nawet pamiętać tych wszystkich drobnych wad. Nie mogę się doczekać, aby przestudiować prawdziwe, a nie teoretyczne możliwości płyty do podkręcania procesorów. Jednak najpierw musisz przygotować i dokładnie dowiedzieć się, jak podkręcić nowe Intel Core i5 i Core i7, należące do rodziny procesorów Lynnfield.
Funkcje podkręcania Lynnfield
Pojawienie się nowych procesorów oczekiwano z dwojakimi uczuciami. Z jednej strony bardzo ciekawie było zobaczyć ich przy pracy. Dowiedz się, jakie są różnice między możliwościami Lynnfield w porównaniu z wyższej klasy procesorami Bloomfield i niższymi procesorami Core 2 Quad. Z góry zaktualizowana implementacja technologii Turbo była zachwycająca. W końcu Lynnfield to pierwszy uniwersalny procesor, który łączy w sobie zalety procesorów wielordzeniowych i jednordzeniowych. Podczas korzystania z nowoczesnych aplikacji wielowątkowych zachowują się one jak procesory wielordzeniowe, pracujące z nieco zwiększoną częstotliwością, ale wykonujące wiele wątków obliczeniowych jednocześnie. Zmniejszają liczbę wykorzystywanych rdzeni, zamieniając niepotrzebne na ten moment w tryby energooszczędne, gdy wielowątkowość nie jest wymagana, ale jednocześnie częstotliwość pozostałych jest znacznie zwiększona. Z drugiej strony istniały uzasadnione obawy. Jak podkręcić procesory, których mnożnik może wzrosnąć o 4-5 jednostek w stosunku do wartości nominalnej? Jeśli weźmiemy pod uwagę, że w spoczynku mnożnik spada do 9, a pod obciążeniem może wzrosnąć do 24-27, to zadanie określenia stabilności pracy we wszystkich wariantach pośrednich wydaje się prawie nie do rozwiązania.Na szczęście okazało się, że podkręcanie nowych procesorów nie jest trudniejsze niż jakiekolwiek inne, a po części nawet łatwiejsze. W porównaniu z platformą LGA1366 nie musimy już monitorować częstotliwości mostka północnego zintegrowanego z procesorem – UnCore w terminologii Intela czy IMC (Integrated Memory Controller), jak to nazywa Asus. Po drugie, podkręcanie nie wymaga teraz znacznego wzrostu napięcia na IMC. Wcześniej, tylko w celu zapewnienia wydajności pamięci przy wysokich częstotliwościach, należało zwiększyć to napięcie do 1,5-1,6 V. W rzeczywistości można było poradzić sobie ze wzrostem tylko do 1,35-1,45 V, ale to jest wciąż całkiem sporo. Teraz, w przypadku pracy pamięci przy wysokich częstotliwościach, w ogóle nie jest konieczne zwiększanie napięcia na IMC, a dla stabilności, zwiększając częstotliwość podstawową do 200 MHz, wystarczy zwiększyć ją tylko do 1,2 V.
Podobnie jak w przypadku procesorów Bloomfield na płytach LGA1366, Lynnfield ma dwie możliwe opcje podkręcania. Pierwsza to statyczna implementacja technologii Intel Turbo Boost lub nawet jej całkowite wyłączenie. W obu przypadkach mamy do czynienia z systemem, w którym mnożnik procesora pod obciążeniem jest stały. Albo jest ona równa wartości nominalnej, gdy rezygnuje się z technologii Turbo, albo nieznacznie rośnie, niezależnie od poziomu obciążenia procesora. Druga opcja to dynamiczna implementacja Turbo Boost, gdy zmiana mnożnika bezpośrednio zależy od poziomu obciążenia procesora. Im mniej rdzeni jest zajętych pracą, tym bardziej wzrasta mnożnik i na odwrót.
Oczywiste jest, że obie opcje mają prawo istnieć. Statyczny jest niezbędny dla kategorii, która szeroko wykorzystuje w swojej pracy dobrze zrównoleglone aplikacje - programy, które mogą wykonywać obliczenia wielowątkowe, a tym samym poważnie zwiększyć szybkość obliczeń. Należą do nich aplikacje przetwarzania rozproszonego, tworzenie i przetwarzanie treści multimedialnych: wielowątkowe programy do pracy z modelami, dźwiękiem, obrazami i wideo. Do codziennego użytku jako komputer do pracy w domu i pracy, bardziej odpowiednia jest opcja dynamicznego przetaktowywania. W tym przypadku maksymalne korzyści uzyskujemy przy korzystaniu z aplikacji jedno- lub dwuwątkowych, które do dziś stanowią większość, jednocześnie zapewniamy sobie wystarczającą ilość wysoki poziom wydajność w programach wielowątkowych.
Jednak wszystko wygląda tak prosto tylko w teorii. W praktyce nigdy nie udało nam się znaleźć uniwersalnej płyty głównej LGA1366, która równie dobrze zaimplementowałaby obie wersje technologii Intel Turbo Boost. Najczęściej były to tablice z implementacją tylko statyczną, rzadziej tylko z dynamiczną. Jeśli była tablica z wyborem, to znowu tylko jedna z opcji okazała się lepsza. Co do płyt LGA1156 wygląda na to, że podobny problem po prostu dla nich nie istnieje. Domyślnie wszystkie płyty są skonfigurowane do statycznej implementacji technologii Turbo, aby włączyć dynamikę, należy włączyć rozszerzone tryby C3-C7 w BIOS-ie w sekcji z ustawieniami procesora.
Przed rozpoczęciem jakiegokolwiek podkręcania należy podjąć szereg kroków przygotowawczych. Przede wszystkim bardzo pożądane jest, aby w systemie BIOS wszystkie istotne parametry wyeliminowały domyślne wartości „Auto”. Nikt dokładnie nie wie, na jakim etapie podkręcania płyta nagle decyduje się na zwiększenie napięć, zmianę częstotliwości pamięci lub jej taktowania, co może niekorzystnie wpłynąć na wydajność systemu. Dlatego od samego początku zmniejszamy częstotliwość pamięci, będzie ona rosła wraz ze wzrostem częstotliwości podstawowej, a ostateczną wartość dowiemy się później, po podjęciu decyzji o przetaktowaniu procesora. Lepiej jest również wcześniej ustalić główne czasy na gwarantowanych wartościach roboczych, na przykład 8-8-8-22 lub 9-9-9-24. Dla napięć ustalamy ich wartości nominalne, z wyjątkiem napięcia IMC, które można od razu zwiększyć do 1,2-1,25 V, następnie zmniejszyć, jeśli takie zwiększenie nie jest potrzebne, oraz napięcie pamięci, które powinno być podniesione do nie więcej niż 1,65 Q. Jeśli chodzi o napięcie na procesorze, możesz też zostawić je w standardzie, jeśli wolisz skończyć z szybszym, ale wciąż dość ekonomicznym systemem. Nie zapomnij włączyć technologii „Kalibracji linii obciążenia”, aby przeciwdziałać spadkowi napięcia na procesorze pod obciążeniem. Lub można od razu zwiększyć napięcie, ale wielkość wzrostu w dużej mierze zależy od wydajności zastosowanego układu chłodzenia procesora.
W pierwszym kroku możesz upewnić się, że płyta główna jest w stanie zapewnić stabilną pracę przy wysokich częstotliwościach podstawowych. W rzeczywistości nie oczekuje się żadnych problemów z tej strony, wszystkie płyty LGA1156, z którymi dzisiaj pracowaliśmy, pracowały cicho, aż do zwiększenia częstotliwości podstawowej do 210 MHz. Lepiej jednak upewnić się o tym wcześniej, aby później nie musieć się zastanawiać, dlaczego procesor już nie przetaktowuje, a potem dowiedzieć się, że problem wcale nie tkwi w nim, ale na płycie. Aby to sprawdzić, zmniejszamy mnożnik procesora do 12-14, aby przy maksymalnym przetaktowaniu jego częstotliwość nie różniła się zbytnio od nominalnej. Zwiększamy częstotliwość podstawową do 200-210 MHz. Po raz kolejny sprawdzamy, czy częstotliwość pamięci rzeczywiście mieści się w dopuszczalnym zakresie dla używanych modułów. Następnie przeprowadzamy kontrolę za pomocą dowolnego programu testowego. Jeśli nie masz wyboru, możesz polecić Prime95. Już na tym etapie możesz obniżyć napięcie IMC, jeśli okaże się to możliwe. Ponieważ nawet przy takim wzroście częstotliwości podstawowej wystarczające jest niższe napięcie, to nawet przy mniejszych wartościach, tym bardziej.
Podkręcanie dzięki statycznej implementacji technologii Turbo Boost
Następnie rozważymy algorytm działań dla statycznej wersji implementacji technologii Intel Turbo Boost lub gdy zostanie ona całkowicie porzucona. Jeśli przetaktowujesz bez zwiększania napięcia na procesorze, możesz oczekiwać, że ostateczna częstotliwość będzie gdzieś w zakresie 3,5-3,7 GHz. To tylko przybliżony przewodnik, uzyskany przez przetaktowanie tylko dwóch instancji procesorów, więc dokładniejsze dane będą znane później, gdy gromadzą się statystyki, ale w każdym razie tylko Ty możesz dowiedzieć się o ostatecznym wyniku dla konkretnej instancji procesora. Aby być bezpiecznym, możesz najpierw upewnić się, że chłodzenie procesora, którego używasz, jest w stanie obsłużyć przetaktowywanie. Bardzo duże obciążenie procesora zapewnia pakiet testowy Intel Linpack, dla wygody można do niego użyć powłoki LinX. Następnie, korzystając z narzędzia Prime95 jako testu, zwiększamy częstotliwość podstawową, jeśli system przejdzie test, lub zmniejszamy ją, jeśli pojawią się błędy przy wybranej wartości. Po kilku próbach odkryjesz granicę stabilnej pracy twojego procesora.Aby osiągnąć lepsze wyniki, trzeba zwiększyć napięcie na procesorze i tutaj na pierwszy plan wysuwa się temperatura. Im bardziej zwiększysz napięcie, tym większe przetaktowanie możesz osiągnąć, ale też Wysokie napięcie podniesie temperaturę do niedopuszczalnych wartościi ograniczy tylko podkręcanie. Naszym zadaniem jest znalezienie optymalnego stosunku napięcia i temperatury procesora.
Odwieczne pytanie - jaka jest maksymalna dopuszczalna temperatura procesora? Dziwne, ale odpowiadasz osobiście. Ktoś próbuje utrzymać temperaturę w granicach 60 stopni, ale dla kogoś 95 to nie granica. Jedno mogę powiedzieć na pewno - bardzo niepożądane jest, aby temperatura rdzeni dochodziła do 90 stopni. Co więcej, podkręcanie powyżej 90 stopni jest bezcelowe i niepraktyczne. Na przykład na płytach głównych Asus, gdy temperatura procesora osiąga 93-94 stopnie, włączają się technologie ochronne, a częstotliwość zaczyna spadać. Przyszło lato i temperatura wzrosła, nadeszła zima i zaczęło się mocno nagrzewać, radiator procesora zapchany kurzem - każda, nawet subtelna zmiana warunków pracy może prowadzić do niestabilności i błędów. Dlaczego, zastanawiamy się, podkręcamy procesory? Aby pochwalić się rekordowym zrzutem ekranu lub uzyskać lepszą wydajność w każdych warunkach i przy każdym obciążeniu?
Aby kontrolować częstotliwość procesora, przydatne jest użycie narzędzia i7Turbo. Pokaże, czy mnożnik procesora zmniejszy się przy pełnym obciążeniu. Podkręcanie procesora nie ma sensu, jeśli nie jest on w stanie pracować stabilnie przy maksymalnym obciążeniu i zaczyna zmniejszać częstotliwość. Dlatego 90 stopni to maksymalny limit temperatury dla rdzeni procesora, od którego nadal wskazane jest trzymanie się z daleka. Im niższa temperatura, tym lepiej. Tak więc podczas podkręcania możemy szukać nie maksymalnej częstotliwości procesora, ale maksymalnego napięcia, przy którym temperatura będzie utrzymywana w dopuszczalnych granicach. Maksymalną częstotliwość otrzymujemy w wyniku zwiększenia napięcia.
Nie ma znaczenia, czy odkryłeś granicę stabilnej pracy procesora bez zwiększania na nim napięcia, czy nie. Jeśli to rozgryzłeś, pozostaw znalezioną wartość, jeśli nie, to w przybliżeniu ustaw częstotliwość podstawową, przy której ostateczna częstotliwość procesora będzie mieścić się w zakresie 3,5-3,7 GHz, a następnie zwiększ napięcie. Na początek powiedzmy do 1,27-1,3 V. Natychmiast uruchamiamy LinX i sprawdzamy, jak daleko jest temperatura od niebezpiecznego 90 stopni lub od innej dopuszczalnej granicy. Temperatura rdzeni może być kontrolowana za pomocą dowolnego programu zdolnego do tego: RealTemp, CoreTemp, HWMonitor, SpeedFan, Everest. Jeśli temperatura jest zbyt wysoka, to zmniejszamy napięcie, jeśli jest wystarczająco niskie, to zwiększamy, ale pamiętajmy, że później, wraz ze wzrostem częstotliwości, temperatura również wzrośnie, choć nie tak bardzo, jak wtedy, gdy zmiany napięcia.
Znalazłeś przybliżoną wartość napięcia, przy której temperatura mieści się w dopuszczalnych granicach? Teraz powtarzamy już znane czynności - zwiększ częstotliwość podstawową, jeśli system przejdzie test, lub zmniejsz ją, jeśli wystąpią błędy. W ten sposób znajdujemy maksymalną częstotliwość procesora, jaką można uzyskać przy danym napięciu, którego wartość z kolei nie pozwala nam przekroczyć granicy temperatury. Następnie zwykle można zmniejszyć napięcie na procesorze o kilka kroków bez utraty stabilności, ale to jeszcze bardziej obniży maksymalną temperaturę. Pozostaje wybrać optymalną częstotliwość pamięci i taktowanie dla uzyskanej częstotliwości podstawowej. Gratulacje! Właśnie przetaktowaliśmy system. W powstałym trybie, bezpiecznym pod względem napięć i temperatur, będzie mógł cieszyć przez lata zauważalnie wyższą wydajnością w stosunku do wartości nominalnej.
Schematycznie algorytm naszych działań można przedstawić w postaci następującej sekwencji:
ustalamy taką wartość częstotliwości bazowej, przy której końcowa częstotliwość procesora będzie mieścić się w zakresie 3,5-3,7 GHz;
w przybliżeniu określić napięcie, przy którym temperatura nie przekroczy dopuszczalnej, nawet gdy procesor jest w pełni obciążony, lub ustalić wartość nominalną;
zwiększyć częstotliwość podstawową jeszcze bardziej, jeśli system przejdzie test pomyślnie, lub zmniejszyć ją, jeśli pojawią się błędy przy wybranej wartości;
na koniec określić napięcie wymagane do stabilnej pracy procesora;
Podkręcanie dzięki dynamicznej implementacji technologii Turbo Boost
Na pierwszy rzut oka wydaje się, że przy dynamicznej wersji implementacji technologii Intel Turbo Boost znacznie trudniej jest dobrać optymalne parametry podkręcania niż przy statycznym. W rzeczywistości wszystko okazało się dość łatwe. Tyle, że oprócz niebezpiecznej temperatury, gdy procesor jest w pełni obciążony, powinniśmy wziąć pod uwagę limit częstotliwości, gdy obciążony jest tylko jeden rdzeń, a częstotliwość procesora jest maksymalna. Właśnie znaleźliśmy limit podkręcania procesora, gdy jego mnożnik mieści się w przedziale 20-24, w zależności od modelu. Oczywiście nie będzie można po prostu włączyć opcji dynamicznej, gdy mnożnik może wzrosnąć do 24-27. Dlatego musimy wcześniej zmniejszyć częstotliwość podstawową. Możesz poruszać się po 4,1-4,3 GHz z maksymalnym mnożnikiem procesora. Znalezione napięcie można na razie zostawić. Ponieważ częstotliwość procesora przy pełnym obciążeniu będzie niższa, być może uda nam się ją nieco zwiększyć. Jeśli od razu zacząłeś eksperymentować z dynamiką, to najpierw, podobnie jak w przypadku statycznej wersji technologii Turbo Boost, powinieneś określić maksymalne napięcie, przy którym temperatura rdzeni przy pełnym obciążeniu będzie mieścić się w dopuszczalnych granicach.Następnie powtarzamy znaną już procedurę - testujemy stabilność przetaktowanego systemu. Jedyną różnicą jest to, że teraz testy nie są już przeprowadzane przy pełnym obciążeniu procesora, a tylko wtedy, gdy tylko jeden rdzeń jest obciążony jednym lub dwoma wątkami obliczeniowymi, tak aby mnożnik procesora został zwiększony do maksimum. Jeśli układ przejdzie test, zwiększamy częstotliwość podstawową, jeśli nie, to zmniejszamy ją lub zwiększamy napięcie. Tylko nie zapominaj, że maksymalny pobór mocy i rozpraszanie ciepła uzyskujemy podczas ładowania wszystkich rdzeni procesora. Więc po zwiększeniu napięcia upewnij się, że temperatura nadal mieści się w dopuszczalnych granicach.
W sumie algorytm naszych działań jest w przybliżeniu następujący:
Na etapie przygotowawczym zmniejszamy częstotliwość pamięci, ustalamy czasy i napięcia;
znajdujemy maksymalną częstotliwość bazową, przy której płyta może działać, a jednocześnie określamy wymagane do tego napięcie IMC;
ustawiamy taką wartość częstotliwości bazowej, przy której maksymalna częstotliwość procesora będzie mieścić się w zakresie 4,0-4,2 GHz lub 3,8-4,0 GHz jeśli napięcie nie wzrasta;
w przybliżeniu określić napięcie, przy którym temperatura nie przekroczy dopuszczalnej, gdy procesor jest w pełni obciążony lub ustali go na wartości nominalnej;
zwiększamy częstotliwość bazową jeszcze bardziej, jeśli układ przejdzie test przy obciążeniu jednego rdzenia, lub obniżamy, jeśli pojawią się błędy przy wybranej wartości;
możesz zwiększyć napięcie, jeśli temperatura nadal mieści się w określonych granicach, gdy rdzenie są w pełni obciążone; trzeba ją zmniejszyć, jeśli temperatura jest zbyt wysoka, po czym powtarzamy poprzedni krok;
ostatecznie określamy napięcie wymagane do stabilnej pracy procesora podczas ładowania jednego rdzenia;
wybieramy optymalną częstotliwość pamięci i czasy dla uzyskanej częstotliwości podstawowej;
Jesteśmy zadowoleni z efektów.
Konfiguracja systemu testowego
Wszystkie eksperymenty przeprowadzono na systemie testowym zawierającym następujący zestaw komponentów:
Płyta główna - Asus P7P55D Deluxe, rew. 1.06G (LGA1156, Intel P55 Express, wersja BIOS 0504);
Procesory:
Intel Core i5-750 (2,66 GHz, częstotliwość podstawowa 133 MHz, pamięć podręczna L3 8 MB, Lynnfield, napięcie zasilania 1,225 V);
Intel Core i7-860 (2,8 GHz, częstotliwość podstawowa 133 MHz, pamięć podręczna L3 8 MB, Lynnfield, napięcie zasilania 1,16875 V);
Pamięć — 2 x 2048 MB DDR3 Corsair Dominator GT CM3X2G2000C8GT, (2000 MHz, 9-9-9-24-2T, napięcie zasilania 1,65 V);
Karta graficzna - ATI Radeon HD 4890 (RV790, 55 nm, 900/3600 MHz, 256-bit GDDR5 1024 MB);
Podsystem dyskowy - dwa Western Digital VelociRaptor WD3000HLFS (300 GB, SATA II, 10 000 obr./min, 16 MB);
Napędy optyczne - DVD±RW Sony NEC Optiarc AD-7173A;
Układ chłodzenia - Scythe Zipang 2 (wentylator 120mm Crown AGE12025F12J, PWM, max 2200rpm);
Pasta termoprzewodząca - Zalman CSL 850;
Zasilanie - OCZ GameXStream OCZGXS700 (700 W) z wentylatorem Zalman ZM-F3;
Kadłub - szkielet Antka.
Użyty system operacyjny to Microsoft Windows 7 Ultimate (Microsoft Windows, wersja 6.1, kompilacja 7600), sterowniki chipsetu Intel Chipset Software Installation Utility 9.1.1.1019, a sterownik karty graficznej to ATI Catalyst 9.8.
Konkretne przykłady przetaktowywania
Algorytmy, schematy blokowe - wszystko to brzmi nowocześnie i bardzo kusząco, ale często las nie jest widoczny dla drzew, ogólny obraz nie sumuje się z sekwencji poszczególnych działań. Dlatego postanowiliśmy porozmawiać o podkręcaniu procesorów Lynnfield nieco bardziej szczegółowo niż zwykle. Być może konkretne przykłady będą jaśniejsze niż schematyczny przewodnik, pomogą ci zrozumieć istotę i zasady podkręcania.Mamy więc do dyspozycji Procesor Intel Rdzeń i7-860. Jego nominalna częstotliwość robocza wynosi 2,8 GHz, to znaczy przy nominalnej częstotliwości podstawowej 133 MHz mnożnik wynosi 21. W rzeczywistości praktycznie nie widzieliśmy, aby procesor działał z nominalną częstotliwością. Domyślnie włączona jest statyczna implementacja technologii Turbo Boost i przy każdym poziomie obciążenia mnożnik procesora wzrasta do 22, co ostatecznie daje częstotliwość 2,93 GHz. Jeśli włączysz opcję dynamic, ten sam mnożnik zobaczymy przy ładowaniu czterech lub trzech rdzeni. Gdy obciążenie spada tylko na dwa rdzenie, procesor pracuje z częstotliwością 3,33 GHz z mnożnikiem 25, a gdy obciążony jest tylko jeden rdzeń, mnożnik wzrasta do 26, a częstotliwość staje się maksymalna - 3,46 GHz.
Wcześniej ustalono, że płyta główna Asus P7P55D Deluxe pracuje ze wzrostem częstotliwości bazowej do 210 MHz, dla czego konieczne jest podniesienie napięcia IMC do 1,2 V. Napięcie na pamięci zostało ustawione na 1,65 V, częstotliwość nie nie zmniejszać, mnożnik x10 został pozostawiony, ponieważ nominalna częstotliwość Corsair Dominator GT CM3X2G2000C8GT wynosi 2000 MHz, aw zasadzie pamięć jest w stanie więcej. Czasy zostały ustawione na 8-8-8-22-1T. Wszystkie pozostałe napięcia zostały ustalone na wartości nominalne, a napięcie na procesorze zostało zwiększone o 0,13125 V przy włączonej ochronie przed spadkiem napięcia „Kalibracja linii obciążenia”. Taką „nieokrągłą” wartość łatwo wytłumaczyć – napięcie nominalne naszej instancji procesora wynosi 1,16875 V, a w sumie otrzymamy dość „okrągłe” 1,3 V.
Najpierw poznajmy możliwości płyty i procesora ze statyczną implementacją technologii Turbo Boost, gdy jej mnożnik wzrasta tylko do x22. Jako wyjściową wybrano częstotliwość bazową 175 MHz, co ostatecznie daje częstotliwość procesora 3,85 GHz. To znacznie więcej niż zalecane przez metodę 3,5-3,7 GHz, ale na początku artykułu wspomniano, że testy nowych procesorów przeprowadzono również na płycie Gigabyte GA-P55-UD3. Tak więc przeszliśmy już przez to wszystko i w przybliżeniu znaliśmy możliwości naszej instancji procesora.
Uruchamiamy narzędzie LinX, którego osiem wątków obliczeniowych podnosi temperaturę rdzeni do 90 stopni w zaledwie trzy cykle - to za dużo. Zatrzymujemy test, dodajemy do procesora nie 0,13125 V, a tylko 0,125 V i rozpoczynamy test od nowa. Znowu dochodzimy do 90 stopni, dopiero przy dziesiątym cyklu, ale to i tak dużo. Teraz dodajemy tylko 0,11875 V, ale jednocześnie zwiększamy częstotliwość podstawową do 177 MHz. Test zakończył się pomyślnie, ale ponownie wraz ze wzrostem temperatury do 90 stopni. Zmniejszamy dodane napięcie do 0,1125 V i tym razem test kończy się na 87 stopniach. Już lepiej, ale czy przy tym samym napięciu można zwiększyć częstotliwość podstawową do 179 MHz? To niemożliwe, narzędzie zaczyna dawać błędy, wracamy do częstotliwości 177 MHz. Może wtedy uda się jeszcze bardziej obniżyć napięcie? Nie zadziała, znowu pojawiają się błędy w testach. Więc określiliśmy maksymalne możliwe napięcie na procesorze i maksymalną dostępną częstotliwość przy tym napięciu.
Na ostatnim etapie optymalizujemy pozostałe parametry systemu. Zwiększamy częstotliwość pamięci, dla pewności ponownie uruchamiamy narzędzie LinX, a następnie godzinne testowanie z narzędziem Prime95 w trybie Blend. Tak więc, dodając 0,1125 V do procesora, podkręciliśmy go do częstotliwości 3,9 GHz. Pamięć również nie zawiodła, zgadzając się na pracę z częstotliwością 2124 MHz z taktowaniem 8-8-8-22-1T. Płyta główna Asus P7P55D Deluxe nieco zawyża częstotliwość podstawową, więc liczby rzeczywiste okazały się nawet nieco wyższe.
Moim zdaniem dobry wynik. Wzrost częstotliwości w stosunku do wartości nominalnej wyniósł 1,1 GHz. Jednocześnie zachowaliśmy pracę technologii energooszczędnych, w spoczynku mnożnik procesora i dostarczane do niego napięcie zmniejszą się.
Teraz spróbujmy podkręcić procesor, wykorzystując wszystkie zalety dynamicznej implementacji technologii Turbo. Oczywiście nie możemy tak po prostu wziąć tego i przejść do dynamiki, przy bazowej częstotliwości 177 MHz z mnożnikiem 26 częstotliwość procesora wzrośnie do 4,6 GHz, a w naszych warunkach stabilna praca na takiej częstotliwości wygląda niesamowicie . Dlatego zmniejszamy częstotliwość podstawową do 161 MHz, ale ponownie zwiększamy napięcie do 1,3 V, dodając 0,13125 V do wartości nominalnej. Test pokazuje, że przy maksymalnym obciążeniu przez narzędzie LinX temperatura utrzymuje się w dopuszczalnym zakresie, więc przystępujemy do testów tylko z jednym lub dwoma wątkami, gdy mnożnik procesora wzrasta do maksimum x26.
Wstępne testy przeszły pomyślnie, natychmiast zwiększamy częstotliwość podstawową do 165 MHz, ale napotykamy błędy. Do procesora dodajemy 0,14 V, a następnie 0,15 V, ale błędy nie znikają, więc zmniejszamy częstotliwość do 163 MHz. Niestety na tej częstotliwości również nie udało się uzyskać stabilności, więc wracamy do 161 MHz. Po serii testów dowiadujemy się, że do niezawodnej pracy z mnożnikiem 26 należy dodać do procesora 0,1375 V. LinX uruchamiamy ponownie przy maksymalnym obciążeniu - temperatura rdzeni ledwo przekracza 80 stopni, od tego momentu zobacz napięcie jest całkiem do przyjęcia. Teraz zwiększamy częstotliwość pamięci, zmniejszamy taktowanie i uruchamiamy godzinny test w Prime95 z pełnym obciążeniem procesora w ośmiu wątkach. Test został pomyślnie zakończony w maksymalnej temperaturze 77 stopni. Następnie powtarzamy sprawdzenie tylko jednym wątkiem obliczeniowym - nie ma błędów, temperatura wynosi 60 stopni.
W rezultacie, przy maksymalnym obciążeniu procesora, będzie on działał z mnożnikiem 22 przy częstotliwości 3,55 GHz.
W przypadkach, gdy obciążony jest tylko jeden rdzeń, jego częstotliwość wzrośnie do maksymalnie 4,2 GHz.
W spoczynku mnożnik i napięcie są zmniejszane dzięki pracy energooszczędnych technologii.
Od razu chciałbym odpowiedzieć na kilka możliwych pytań. Czy wystarczy sprawdzić za pomocą dwóch narzędzi, aby wypowiedzieć się na temat stabilności przetaktowanego systemu?
Program LinX doskonale nagrzewa procesor, a narzędzie Prime95 w trybie Blend testuje nie tylko go, ale i pamięć, ale oczywiście nie dają 100% gwarancji. Z naszego doświadczenia wynika jednak, że pomyślne przejście testu w tych dwóch aplikacjach pozwoli systemowi pomyślnie przejść testy w dowolnych innych programach. Ponadto otrzymaliśmy tylko wstępne wyniki podkręcania. Niedługo zmienimy układ chłodzenia procesora, a wyniki zmienią się, jeśli nie podkręcanie, to temperatura. Mamy w ofercie o wiele więcej płyt głównych i wiele testów w szerokiej gamie zastosowań. W razie potrzeby będziemy mogli poprawić otrzymane dane, zarówno w górę, jak i w dół.
Czy maksymalna temperatura przetaktowanego procesora o 87 stopni jest za wysoka?
Wystarczająco wysoko. Nie zapominaj jednak, że uzyskano go podczas sprawdzania za pomocą specjalistycznego narzędzia LinX, które powoduje wyjątkowo duże obciążenie procesora. Podczas uruchamiania konwencjonalnych programów jest mało prawdopodobne, że nawet zbliżona do tej wartości będzie możliwa.
Jeśli program LinX tworzy nierealistycznie duże obciążenie, to po co przy przetaktowywaniu skupiać się na temperaturze uzyskanej podczas jego użytkowania?
Zgadza się, aby określić maksymalne dopuszczalne napięcie, możesz użyć dowolnego innego najbardziej „ciężkiego” programu, spośród tych, których używasz stale lub od czasu do czasu. Najprawdopodobniej maksymalna temperatura będzie niższa niż przy użyciu LinX, a procesor można dalej napędzać. Jednak ta ścieżka jest odpowiednia tylko dla Ciebie, nie dla mnie. Nie wiem dokładnie, jakie zadania rozwiąże Twój komputer, więc zapewniam pewien margines bezpieczeństwa, ładując system tak bardzo, jak to możliwe. Postępując zgodnie z powyższymi metodami, prawie na pewno otrzymasz przetaktowany komputer, który działa stabilnie pod każdym obciążeniem, ale to tylko zalecenia. Masz prawo działać według własnego uznania, ale na własne ryzyko i ryzyko.
W testach brał również udział procesor Intel Core i5-750. Jego częstotliwość nominalna wynosi 2,66 GHz, napięcie zasilania wynosi 1,225 V. Nie będziemy Cię zanudzać opisem procedury podkręcania, która została przeprowadzona według tej samej metodologii, co w przypadku procesora Intel Core i7-860. Dzięki statycznej implementacji technologii Turbo i zwiększeniu napięcia o 0,1125 V procesor został przetaktowany do 4 GHz.
W wersji dynamicznej procesor przy pełnym obciążeniu mógł pracować z częstotliwością 3,73 GHz z dodatkiem 0,1375 V. Procesor Intel Core i5-750 nie ma mnożnika boost dla pamięci x12, maksymalna to x10, więc nie można zwiększyć częstotliwości pamięci, ale okazało się, że skraca czasy.
Przy obciążeniu jednowątkowym częstotliwość procesora wzrośnie do 4,26 GHz.
Dopiero teraz, systematyzując uzyskane dane do artykułu, zauważyłem, że oba procesory wymagają dokładnie takiego samego wzrostu napięcia do podkręcania. Przy statycznej implementacji technologii Turbo napięcie trzeba było zwiększyć o 0,1125 V, przy dynamicznym o 0,1375 V. Ciekawy zbieg okoliczności, wtedy zobaczymy czy zostanie zachowane na innych płytach głównych, ale na razie podsumujmy nasze wiedza na temat możliwości przetaktowywania Asus P7P55D Deluxe.
pomiar wydajności
Płyta główna Asus P7P55D Deluxe jest pierwszą z długiej listy płyt głównych LGA1156, które zostały w pełni przetestowane w naszym laboratorium. Nie ma jeszcze rywali do porównania, więc zobaczmy, jaki wzrost wydajności uzyskamy przy podkręcaniu procesora Intel Core i7-860. Podczas pracy w trybie nominalnym płyta niezależnie ustawiała wszystkie parametry, jedynie dynamiczna implementacja technologii Turbo była włączana ręcznie. Na początek porównajmy to z podkręcaniem, kiedy mnożnik również zmienia się dynamicznie.Liczby są imponujące. Z wyjątkiem przypadków, gdy prędkość jest ograniczona przez kartę graficzną, wzrost wynosi 20-30%. A teraz spójrzmy na wzrost wydajności w porównaniu do podkręcania przy statycznej implementacji technologii Turbo.
Tym razem w niektórych przypadkach wzrost prędkości sięga 40%. I na koniec porównujemy wydajność podkręcania z dynamiczną i statyczną implementacją technologii Turbo.
Uzyskane dane są poważnie zniechęcające. Jeśli jesteśmy ograniczeni kartą graficzną, wówczas prędkości są w przybliżeniu równe, aw prawie wszystkich innych przypadkach obserwujemy 5-10 procentowe opóźnienie między dynamiką a statycznym. I choć średni lag wynosi tylko około 4,5%, to wcale nie uspokaja, spodziewaliśmy się wyższości trybu dynamicznego! Formalnie nie ma w tym nic dziwnego. Nasz zestaw testowy jest przeznaczony do porównywania płyt głównych, a nie procesorów. Ponadto specjalnie wyselekcjonowano głównie programy wielowątkowe, zdolne do wykorzystania możliwości procesory wielordzeniowe. O jakiej równości możemy mówić w takim przypadku, gdy w wersji dynamicznej procesor pracuje z częstotliwością 3,55 GHz, a w wersji statycznej z częstotliwością 3,9 GHz? Oczywiście, statyczne wygrane. Jedyną jednowątkową aplikacją, jaką kiedykolwiek dodaliśmy do naszego zestawu testowego w celu oceny potencjalnych korzyści płynących z dynamicznej implementacji technologii Turbo, jest SuperPI. I właśnie tutaj widzimy naturalną przewagę opcji dynamicznej.
Rozpoczęły się gorączkowe poszukiwania nowoczesnych jednowątkowych aplikacji, które mogłyby w przekonujący sposób wykazać wyższość dynamiki nad statyką. Ku naszemu zdziwieniu nic takiego nie znaleźliśmy. Oczywiście można testować w Cinebench lub Fritz za pomocą tylko jednego strumienia i uzyskać pożądany efekt, ale jest to kompletnie nieopłacalne, nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Jest mało prawdopodobne, że ktokolwiek zrezygnuje z wielowątkowości kosztem wydajności, tylko po to, aby zwiększyć częstotliwość procesora. Zależy nam tylko na maksymalnej szybkości i nie dbamy o to, jak ją osiągnąć, zwiększając częstotliwość lub liczbę jednocześnie wykonywanych wątków obliczeniowych. Jeśli druga opcja jest znacznie szybsza, nikt nie skorzysta z pierwszej. Sugeruje to paradoksalny, na pierwszy rzut oka wniosek – statyczna implementacja technologii Turbo podczas podkręcania jest zauważalnie bardziej wydajna niż dynamiczna.
Właściwie nie ma w tym nic dziwnego, dynamiczna implementacja technologii Turbo pokazuje wszystkie swoje zalety tylko wtedy, gdy procesor pracuje w trybie nominalnym, a nie przy przetaktowaniu. Co się zmienia, gdy podczas normalnej pracy systemu przechodzimy ze statycznego do dynamicznego? Nic, poza tym, że w niektórych przypadkach pozwalamy procesorowi na zwiększenie własnej częstotliwości. Mamy taką samą częstotliwość podstawową 133 MHz, a więc dokładnie te same częstotliwości wszystkich powiązanych szyn, jak na przykład częstotliwość pamięci. To całkiem naturalne, że w tym przypadku preferowany jest wariant dynamiczny, co pokazuje porównanie. Przekonującą i naturalną wyższość wersji dynamicznej widzimy, gdy procesor pracuje w trybie nominalnym.
A kiedy podczas przyspieszania przechodzimy od statycznego do dynamicznego, wszystko się zmienia. Musieliśmy obniżyć częstotliwość podstawową, a wraz z nią wszystkie powiązane częstotliwości spadły - zmniejszenie częstotliwości podstawowej ze 177 do 161 MHz jednocześnie zmniejsza częstotliwość pamięci z 2124 do 1932 MHz. Oczywiście częściowo rekompensujemy ten spadek bardziej agresywnymi taktowaniami, ale spadek częstotliwości procesora przy wysokie obciążenia nie ma nic do ukrycia. Tak, czasami częstotliwość procesora wzrośnie do 4,2 GHz, czyli powyżej 3,9 GHz przy statycznej implementacji technologii Turbo, ale często będzie to tylko 3,55 GHz zamiast tych samych 3,9 GHz. Biorąc pod uwagę, że praktycznie nie ma nowoczesnych obliczeń jednowątkowych, w każdym razie procesor musi być „rozproszony”, odpowiadając na żądania systemu operacyjnego i innych programów, okazuje się, że maksymalną wydajność podczas podkręcania uzyskujemy tylko przy statycznym wdrożenie technologii Turbo. Można oczywiście od czasu do czasu obliczyć liczbę Pi dla autoafirmacji podczas korzystania z dynamicznej wersji technologii Turbo podczas podkręcania, ale trudno to nazwać użytecznym z praktycznego punktu widzenia. Prawdopodobnie można znaleźć stare gry jednowątkowe, w których również zauważymy wzrost prędkości, ale w przypadku starych gier z reguły wystarcza wydajność nowoczesnych procesorów i kart graficznych nawet bez technologii Turbo. Generalnie okazuje się, że przy podkręcaniu procesora dynamiczna implementacja Turbo jest mniej przydatna niż statyczna.
Pomiary zużycia energii
Zużycie energii mierzono za pomocą analizatora Extech Power Analyzer 380803. Urządzenie włącza się przed zasilaniem komputera, czyli mierzy pobór całego systemu „z gniazdka”, z wyjątkiem monitora, ale z uwzględnieniem strat w samym zasilaniu. Przy pomiarze zużycia w spoczynku system jest bezczynny, czekamy na całkowite ustanie aktywności postartowej i brak wezwań do dyski twarde. Obciążenie procesora Intel Core i7-860 jest tworzone za pomocą programu LinX. Dla większej przejrzystości wykreślono wykres wzrostu zużycia energii w zależności od wzrostu poziomu obciążenia procesora przy zmianie liczby wątków obliczeniowych narzędzia LinX.Zużycie energii przez system, gdy procesor Intel Core i7-860 działa w trybie nominalnym, niewiele się różni, zarówno ze statyczną, jak i dynamiczną implementacją technologii Turbo. Chyba że można zauważyć nieco większe zużycie w spoczynku, gdy działa statyka. Podczas podkręcania procesora różnica ta staje się jeszcze bardziej wyraźna.
Niezależnie od implementacji technologii Turbo pod obciążeniem, pobór mocy systemów jest dość zbliżony. Jednak przy dynamicznej implementacji w stanie spoczynku zużycie jest prawie równe zużyciu energii, gdy procesor działa bez podkręcania, a w wersji statycznej jest znacznie wyższe. Faktem jest, że zezwalając na stany C3-C7 dla wersji dynamicznej, w ten sposób umożliwiamy procesorowi przełączanie się na głębsze tryby oszczędzania energii, gdy nie ma obciążenia, aby wyłączyć więcej bloków. Dlatego różnica między opcjami dynamicznymi i statycznymi w spoczynku jest całkiem zrozumiała, ale nie spodziewałem się, że będzie tak znacząca. Biorąc pod uwagę, że komputer zazwyczaj działa przez ponad 90% czasu bez obciążenia, użytkownicy, którzy wybierają statyczne przetaktowywanie, powinni być świadomi, że ich system będzie odczuwalnie bardziej energochłonny w stanie spoczynku.
Jeszcze bardziej imponujące jest porównanie zużycia energii między platformami LGA1156 i LGA1366. Do dwóch opcji podkręcania procesora Intel Core i7-860 dodaliśmy wyniki uzyskane podczas podkręcania procesora Intel Core i7-920 do 3,8 GHz na płycie głównej Gigabyte GA-EX58-UD3R.
Jednak podczas przetaktowywania procesorów, gdy platformy działają również w trybie nominalnym, chociaż wykres pokazuje tylko podkręcanie, różnica sięga od 30 do 60 watów. I należy zauważyć, że Gigabyte GA-EX58-UD3R jest bardzo ekonomiczną płytą według standardów LGA1366. Posiada wydajny konwerter mocy procesora, brak dodatkowych kontrolerów magistrali PCI Express, a procesor Intel Core i7-920 jest przetaktowany bez zwiększania napięcia, w przeciwieństwie do Intel Core i7-860. Generalnie pod względem poboru mocy platformy LGA1156 i LGA1366 są po prostu nieporównywalne.
Posłowie
W recenzji poruszyliśmy jednocześnie kilka tematów do dyskusji, więc wniosek będzie nieco szerszy niż zwykle. Na początek możemy powiedzieć, że platforma LGA1156 jako całość pozostawia bardzo pozytywne wrażenie, ale procesor Intel Core i5-750 szczerze rozczarował. Nie dość, że początkowo nie obsługuje technologii Hyper-Threading, to nie tylko brakuje mu mnożnika boost dla pamięci x12, ale wbrew oczekiwaniom jego podkręcanie okazało się tylko nieznacznie wyższe niż w przypadku procesora Intel Core i7-860. Okazuje się, że Core i5-750 jest w stanie konkurować tylko ze starymi czterordzeniowymi i czterordzeniowymi procesorami Intel Core 2. Procesory AMD. Ale Intel Core i7-860 jest już pełnoprawnym, wydajnym i dobrze przyspieszonym procesorem. Pojawia się jednak ciekawe pytanie – który procesor lepiej wziąć: Intel Core i7-860 czy Intel Core i7-920? Odpowiedź będzie zależeć od warunków, w jakich planujesz eksploatować procesory i jakie parametry są dla Ciebie priorytetowe.Jeśli mówimy o wydajności, a nie jesteś zwolennikiem podkręcania lub interwencji w Ustawienia BIOS, to twój wybór to Intel Core i7-860. Będzie szybciej w trybie nominalnym ze względu na wyższą częstotliwość własną i częstotliwość pamięci, poza tym nie zapomnij o więcej elastyczna technologia Turbo. Jednak procesor Intel Core i7-920 będzie szybszy po przetaktowaniu. Procesory są podkręcone do mniej więcej tej samej częstotliwości, ale częstotliwość podstawowa i wszystkie związane z nią częstotliwości, takie jak częstotliwość pamięci, przy równym przetaktowaniu, Intel Core i7-920 będą wyższe ze względu na niższy mnożnik. Ponadto nie powinniśmy zapominać, że Intel Core i7-920 współpracuje z pamięcią trzykanałową, ponadto przy użyciu pamięci DDR3 o wysokiej częstotliwości częstotliwość kontrolera pamięci wbudowanego w procesor będzie wyższa niż w przypadku Intel Core i7-860. Jeśli mówimy o porównywaniu cen, procesory są takie same, ale całkowity koszt platformy dla Intel Core i7-860 będzie niższy z powodu mniejszej liczby modułów pamięci i tańszych płyt głównych. Jeśli chodzi o pobór mocy, platformy LGA1156 i LGA1366 są nieporównywalne, ta ostatnia jest znacznie bardziej żarłoczna.
Generalnie moim osobistym wyborem jest oczywiście Intel Core i7-860. Dopiero po zapoznaniu się z tym procesorem po raz pierwszy pomyślałem, że nadszedł czas, aby przejść na procesor czterordzeniowy. I pomimo wyników porównania, które otrzymaliśmy, nie musisz rezygnować z dynamicznego wdrażania technologii Turbo podczas podkręcania. Wersja statyczna jest generalnie bardziej produktywna, nie ma co się tu spierać, bo przechodząc na dynamikę musimy ograniczyć podkręcanie, ale w zamian dostajemy bardziej elastyczny i ekonomiczny system, co też jest ważne. W końcu nawet wcześniej nie wszyscy, z tego czy innego powodu, wykorzystywali potencjał podkręcania procesora do 100%. Ktoś przetaktowany za pomocą systemów przejścia fazowego (freony), aby wycisnąć maksimum. Ktoś specjalnie do podkręcania wybrał optymalne komponenty systemu, aby uzyskać znaczny wzrost prędkości bez znacznych kosztów finansowych i innych. Wielu po prostu trochę przetaktowało procesor, na ile było to możliwe, na ile pozwalały na to płyta, system chłodzenia i inne komponenty komputera. Wraz z pojawieniem się procesorów Lynnfield nic się nie zmieniło - ktoś wybierze opcję statyczną, a ktoś wybierze dynamiczną.
Wróćmy do miejsca, w którym zaczęliśmy ten artykuł - płyty głównej Asus P7P55D Deluxe. Jest, ośmielę się powiedzieć, po prostu cudowna. Sam Asus skupia się głównie na pojawianiu się nowych funkcji, takich jak możliwość automatycznego podkręcania procesora „OC Tuner Utility”. Z oczywistych względów jestem raczej obojętna na takie możliwości. Do tej pory żadne narzędzie nie jest w stanie osiągnąć takich samych wyników jak ręczne przetaktowywanie, chociaż trzeba przyznać, że takie technologie mogą być bardzo pomocne dla początkującego overclockera. Najbardziej podoba mi się to, że przy zmianie mnożnika i napięcia procesora technologie oszczędzania energii nadal działają na procesorze. Teraz ograniczają nas tylko możliwości procesora i jego układu chłodzenia i nic więcej nie stoi na przeszkodzie, aby ustawić optymalny tryb pracy systemu pod względem wydajności i poboru mocy. I oczywiście nie powinniśmy zapominać o charakterystycznych zaletach płyt głównych Asus – to dobry pakiet, przemyślana konstrukcja, wysokiej jakości baza elementów, wiele autorskich funkcji i technologii, doskonałe możliwości podkręcania, długie okresy gwarancji. Nasze badania nad płytami głównymi LGA1156 dopiero się rozpoczynają, ale nie widzę, jak jakakolwiek inna płyta główna może przewyższyć Asus P7P55D Deluxe. W najlepszym razie wierzę, że przeciwnik będzie mógł się z nią porównać. Po raz pierwszy od dłuższego czasu jestem całkowicie zachwycony płytą główną Asusa i mam nadzieję, że w przyszłości firma będzie cieszyła się tylko swoimi produktami.
">Sprawdź dostępność i cenę ASUS P7P55D Deluxe
Inne materiały na ten temat
AMD kontra Intel: zintegrowane platformy
Foxconn A7DA 3.0 — płyta Socket AM3 oparta na chipsecie AMD 790GX
EVGA X58 SLI LE - łatwy urok niedrogiej płyty głównej
Podkręcanie to wymuszony wzrost częstotliwości taktowania procesora powyżej wartości nominalnej. Wyjaśnijmy od razu, co oznaczają te terminy.
Cykl zegara to warunkowy, bardzo krótki okres czasu, podczas którego procesor wykonuje określoną liczbę instrukcji kodu programu.
A częstotliwość zegara to liczba cykli w ciągu 1 sekundy.
Wzrost częstotliwości zegara jest wprost proporcjonalny do szybkości wykonywania programu, to znaczy działa szybciej niż nie jest przetaktowany.
Jednym słowem, podkręcanie pozwala na wydłużenie „aktywnego życia” procesora, gdy jego standardowa wydajność nie spełnia już wymagań użytkownika.
Pozwala na zwiększenie szybkości komputera bez wydawania pieniędzy na zakup nowego sprzętu.
Ważny! Negatywne strony podkręcanie to wzrost zużycia energii komputera, czasami dość zauważalny, wzrost rozpraszania ciepła i przyspieszone zużycie urządzeń z powodu nieprawidłowej pracy. Powinieneś także mieć świadomość, że przetaktowując procesor, podkręcasz pamięć RAM wraz z nim.
Co należy zrobić przed podkręcaniem?
Każdy procesor ma swój własny potencjał podkręcania - limit częstotliwości zegara, którego przekroczenie prowadzi do niesprawności urządzenia.
Większość procesorów, takich jak intel core i3, i5, i7, można bezpiecznie przetaktować tylko o 5-15% pierwotnego poziomu, a niektóre nawet mniej.
Chęć wyciśnięcia maksymalnej częstotliwości zegara z możliwej nie zawsze ma uzasadnienie, ponieważ po osiągnięciu pewnego progu grzania procesor zaczyna pomijać cykle w celu obniżenia temperatury.
Z tego wynika, że dla stabilnej pracy przetaktowanego systemu konieczne jest dobre chłodzenie.
Dodatkowo ze względu na zwiększony pobór mocy może być konieczna wymiana zasilacza na mocniejszy.
Tuż przed podkręcaniem musisz zrobić trzy rzeczy:
- Zaktualizuj swój komputer do najnowszej wersji.
- Upewnij się, że instalacja jest prawidłowa i bezpieczna.
- Sprawdź oryginalną częstotliwość zegara swojego procesora (zajrzyj do BIOS-u lub przez specjalne narzędzia, na przykład,).
Przydatny również przed podkręcaniem przetestuj procesor stabilność przy maksymalnym obciążeniu. Na przykład za pomocą narzędzia S&M.
Potem nadszedł czas na rozpoczęcie „sakramentu”.
Przegląd programów do podkręcania procesorów Intel
UstawFSB
Łatwe w użyciu narzędzie, które pozwala przetaktować procesor w locie, po prostu przesuwając suwak.
Po wprowadzeniu zmian nie wymaga restartu komputera.
Program nadaje się do podkręcania zarówno starych modeli procesorów jak Intel Core 2 Duo, jak i nowoczesnych.
Jednak nie obsługuje wszystkich płyt głównych i jest to absolutna konieczność, ponieważ podkręcanie odbywa się poprzez zwiększenie częstotliwości odniesienia magistrali systemowej.
Oznacza to, że wpływa na generator zegara (chip PLL lub, jak to się nazywa, zegar) znajdujący się na płycie głównej.
Możesz dowiedzieć się, czy Twoja tablica znajduje się na liście obsługiwanych na stronie internetowej programu.
Rada! Aby uniknąć uszkodzenia procesora, zaleca się pracę z SetFSB tylko dla doświadczonych użytkowników, którzy rozumieją, co robią i są świadomi możliwe konsekwencje. Ponadto nieprzygotowany użytkownik prawdopodobnie nie będzie w stanie poprawnie określić modelu swojego generatora zegara, który należy określić ręcznie.
Tak więc, aby przetaktować procesor za pomocą SetFSB, potrzebujesz:
- Wybierz model zegara zainstalowanego na płycie głównej z listy „Clock Generator”.
- Kliknij przycisk „Pobierz FSB”. Następnie okno SetFSB wyświetli aktualną częstotliwość magistrali systemowej (FSB) i procesora.
- Ostrożnie małymi krokami przesuwaj suwak na środku okna. Po każdym ruchu suwaka konieczne jest monitorowanie temperatury procesora. Na przykład za pomocą programu
- Po wybraniu optymalnej pozycji suwaka należy nacisnąć przycisk Ustaw FSB.
Plusem (i pewnym minusem) narzędzia SetFSB jest to, że wprowadzone w nim ustawienia będą ważne tylko do ponownego uruchomienia komputera. Po ponownym uruchomieniu będą musiały zostać ponownie zainstalowane.
Jeśli nie ma ochoty robić tego za każdym razem, narzędzie można umieścić podczas uruchamiania.
CPUFSB
CPUFSB to kolejny program w naszej recenzji do podkręcania procesorów Intel Core i5, i7 i innych, który można pobrać ze strony internetowej programisty.
Jeśli znasz narzędzie CPUCool - wszechstronne narzędzie do monitorowania i przetaktowywania procesora, powinieneś wiedzieć, że CPUFSB to wyodrębniony z niego moduł do przetaktowywania.
Obsługuje wiele płyt głównych opartych na chipsetach Intel, VIA, AMD, ALI i SIS.
W przeciwieństwie do SetFSB, CPUFSB ma rosyjskie tłumaczenie, więc znacznie łatwiej jest zrozumieć, jak go używać.
Zasada działania tych dwóch programów jest taka sama: zwiększenie częstotliwości odniesienia magistrali systemowej.
Procedura operacyjna:
- Wybierz z listy producenta i typ swojej płyty głównej.
- Wybierz markę i model układu PLL (generator zegara).
- Kliknij „Pobierz częstotliwość”, aby wyświetlić aktualną częstotliwość magistrali systemowej i procesora w programie.
- Konieczne jest również zwiększanie częstotliwości małymi krokami, kontrolując jednocześnie temperaturę procesora. Po wyborze optymalne ustawienie kliknij Ustaw częstotliwość.
CPUFSB pozwala ustawić częstotliwość magistrali FSB przy kolejnym uruchomieniu programu i przy wyjściu. Bieżące ustawienia są również zapisywane do momentu ponownego uruchomienia komputera.
SoftFSB
Naszą recenzję uzupełnia narzędzie SoftFSB - kolejne narzędzie do podkręcania procesora w locie. Nie jest trudniejszy w obsłudze niż poprzednie programy.
Podobnie jak one obsługuje wiele modeli płyt głównych, różne modele generatorów zegarowych oraz dowolne procesory.
W przeciwieństwie do płatnego SetFSB i CPUFSB, możesz używać SoftFSB za darmo.
Jednak nie ma gwarancji, że będzie działać na twoim komputerze, ponieważ nie jest już obsługiwany przez autora.
Aby przetaktować procesor za pomocą SoftFSB, musisz również znać model płyty głównej, układ PLL i być dość doświadczonym użytkownikiem.
Procedura:
- W sekcji „FSB select” określ model płytki i generator zegara.
- Naciśnij przycisk „GET FSB”, aby przechwycić częstotliwość procesora i szyny.
- Monitorując temperaturę procesora, znajdź optymalną częstotliwość, przesuwając suwak na środku okna.
- Po wybraniu odpowiedniej wartości należy nacisnąć przycisk „SET FSB”.
Jak widać, tutaj wszystko jest takie samo. Wiele innych programów do przetaktowywania procesorów w systemie Windows działa według podobnego algorytmu.
Oprócz uniwersalnych istnieją narzędzia do przetaktowywania wydawane przez samych producentów płyt głównych.
Są nieco łatwiejsze i bezpieczniejsze w użyciu, ponieważ są przeznaczone dla prostego użytkownika i oczywiście nie mogą zaszkodzić systemowi.
Ważny! Wszystkie rozważane programy pozwalają na podkręcanie zarówno na laptopach, jak i na komputerach stacjonarnych. Ale jeśli masz laptopa, powinieneś bardzo uważać, aby nie podnosić częstotliwości magistrali systemowej do wysokich wartości.
Intel od dawna uczył fanów swoich produktów, że za możliwość podkręcania trzeba dopłacić. Takie podejście do segmentacji produktów dla overclockerów i entuzjastów wpłynęło nie tylko na płyty główne z chipsetami tego producenta, ale także na same procesory. A jeśli dla głównych płyt głównych platformy stacjonarne Intel zaczął używać litery „Z” w nazwach chipsetów, następnie litera „k” stała się charakterystyczna dla procesorów. Sama linia procesorów została rozszerzona o modele z darmowym mnożnikiem, a postawiono na fanów podkręcania CPU. Porozmawiamy o jednym z tych procesorów w naszym dzisiejszym materiale. Mowa oczywiście o popularnym modelu Intel Core i5-9600k Pokolenia Coffee Lake Refresh. Zobaczmy, jaką wydajność może zaoferować ten procesor bez podkręcania, a jednocześnie sprawdzimy, o ile ten procesor może zostać podkręcony na płycie głównej z Chipset Intela Z390 średni poziom.
Procesory Intel Core i5 dziewiątej generacji
6-rdzeniowy procesor Intel Core i5-9600k został zapowiedziany w październiku 2018 roku wraz z ośmiordzeniowymi rozwiązaniami reprezentowanymi przez Core i7-9700k oraz Core i9-9900k. Od tego czasu linia procesorów Core i5 9. generacji została rozszerzona do siedmiu modeli dzięki staraniom producenta.
Wszystkie prezentowane 9-generacyjne procesory Core i5 łączy obecność 6 fizycznych rdzeni. Modele te różnią się od siebie różnymi częstotliwościami zegara, a także obecnością lub brakiem zintegrowanego rdzenia graficznego UHD Graphics 630. Dla overclockerów Intel oferuje dwie opcje procesorów: Core i5-9600k - z rdzeniem graficznym, Core i5-9600kf - bez rdzenia graficznego. Warto zauważyć, że pomimo tego, że oficjalna oferta procesorów Core i5 9. generacji obejmuje siedem modeli, warianty i5-9500, i5-9500f oraz i5-9600 nie trafiły jeszcze do sprzedaży.
Płyty główne do podkręcania Intel Core i5-9600k
Aby przetaktować procesor Core i5-9600k, będziesz potrzebować płyty głównej LGA1151v2 z chipsetem Intel z serii Z. Dziś są to warianty płyt głównych z chipsetami Intel Z370 i Intel Z390. Chipset Intel Z370 narodził się wraz z procesorami Intel Core 8. generacji, ale ze względu na kompatybilność może w pełni obsługiwać procesory Intel Core 9. generacji po aktualizacji oprogramowania układowego BIOS płyty głównej. Dlatego jeśli masz już płytę główną z chipsetem Intel Z370, to jest to idealne rozwiązanie do podkręcania procesora Core i5-9600k. Nie ma sensu zmieniać takiej płyty na nowszą, jeśli masz rozwiązanie z wysokiej jakości układem zasilania procesora, takie jak modele, które sprawdzaliśmy wcześniej lub.
Jeśli kwestia wyboru płyty głównej do podkręcania Core i5-9600k jest nadal otwarta, radzimy zwrócić uwagę na modele z chipsetem Intel Z390. Ten chipset został wydany przez firmę Intel wraz z procesorami Core 9. generacji. Chipset Intel Z390 to zmodyfikowana wersja chipsetu Intel Z370 z kilkoma dodatkowymi funkcjami. Kluczowe różnice między tymi chipsetami to obsługa 6 portów USB 3.1 Gen2 i bezprzewodowy interfejs WLAN-AC z zestawem logicznym Intel Z390. Ponadto nowy chipset otrzymał cieńszą technologię 14 nm, w przeciwieństwie do Intel Z370 z 22 nm.
Od momentu pojawienia się w sprzedaży płyt głównych z chipsetem Intel Z390, udało nam się przetestować dużą liczbę modeli różnych producentów. A jeśli ograniczymy się tylko do jednej firmy ASUS, to wśród przygotowanych przez nas modeli jest spora liczba godnych modeli do podkręcania procesora Core i5-9600k:
Stanowisko badawcze
Przygotowując recenzję procesora, wykorzystaliśmy płytę główną ze średniej półki. Mając pod ręką droższe opcje, postanowiliśmy pokazać, że to rozwiązanie jest wystarczające do podkręcania 6-rdzeniowego Intel Core i5-9600k. Miejsce pamięć o dostępie swobodnym zajmowane przez cztery moduły Corsair Vengeance RGB Pro DDR4 8GB o częstotliwości taktowania 3600 MHz. Karta graficzna Palit została zainstalowana jako karta graficzna GeForce GTX 1070 Ti JetStream.
Cechy Intel Core i5-9600k
Podstawowa częstotliwość procesora Intel Core i5-9600k, zgodnie ze specyfikacją producenta, to 3700 MHz. Ale dzięki zastrzeżonej technologii Intel TurboBoost, ten procesor może działać z wyższymi częstotliwościami pod obciążeniem. Wartość częstotliwości zegara zależy od liczby ładowanych rdzeni procesora. Core i5-9600k utrzymuje maksymalną częstotliwość 4600 MHz przy obciążeniu jednowątkowym. W przypadku maksymalnego obciążenia wszystkich sześciu rdzeni Core i5-9600k, jego częstotliwość pracy wynosi 4300 MHz.
Aby sprawdzić częstotliwość pracy Core i5-9600k, załadujmy wszystkie sześć rdzeni za pomocą narzędzia Prime95, które korzysta z instrukcji AVX2. Praktyka pokazuje, że w tych warunkach procesor mieści się w limicie poboru mocy 95 W, a częstotliwość wszystkich rdzeni obliczeniowych odpowiada deklarowanym 4300 MHz.
W konstrukcji procesora Core i5-9600k producent zastosował metalowy lut o wysokiej przewodności cieplnej pomiędzy osłoną rozprowadzania ciepła a matrycą. Ma to pozytywny wpływ na reżim temperaturowy procesora. W naszym przypadku temperatura pod maksymalnym obciążeniem Core i5-9600k wynosiła tylko 67 stopni Celsjusza.
Przetaktowywanie Intel Core i5-9600k
Aby osiągnąć dobre wyniki podkręcania procesora Core i5-9600k, musisz zwiększyć napięcie na procesorze. W takim przypadku warto wziąć pod uwagę spadki napięć na rdzeniach procesora podczas obciążenia. W płytach głównych ASUS odpowiada za to parametr „CPU Load-Line Calibration”. Optymalną wartość najlepiej określić empirycznie. W przypadku naszego modelu ASUS TUF Z390-Pro Gaming, „LEVEL 5” jest najlepszym rozwiązaniem.
Korzystając z tych ustawień i zwiększając napięcie do procesora do 1,204 V, udało nam się osiągnąć stabilna pracaCore i5-9600k przy 4800 MHz. Pod obciążeniem Prime95 z instrukcjami AVX2 procesor utrzymywał wszystkie 6 rdzeni aktywnych na tej częstotliwości. Zużycie szczytowe w tym samym czasie wyniosło 146 watów, a temperatura maksymalna - 91 stopni Celsjusza. Wynik 4800 MHz dla Core i5-9600k jest bardzo dobry, ale dlaczego nie spróbować jeszcze więcej?
Kolejnym krokiem w podkręcaniu Core i5-9600k był dalszy niewielki wzrost napięcia na rdzeniach procesora. Przy napięciu 1,214 V nasza kopia Core i5-9600k był w stanie pracować stabilnie na częstotliwości 4900 MHz. Procesor przeszedł testy stabilności, podczas których maksymalna temperatura 99 stopni Celsjusza została zarejestrowana przy 162 watach poboru mocy. Uznano, że procesor Core i5-9600k może podnieść pasek częstotliwości jeszcze wyżej, ale zastosowany system chłodzenia cieczą stał się już ślepym zaułkiem w naszej sytuacji. Tak czy inaczej, wynik przetaktowania procesora Core i5-9600k do 4900 MHz z obciążeniem AVX2 na wszystkich rdzeniach należy uznać za godny uwagi.
Zintegrowana wydajność
Efekt podkręcania procesora Core i5-9600k można zobaczyć, oceniając go w popularnych testach porównawczych. Kompleksowe pakiety potwierdziły wzrost wydajności tego procesora. Jest to szczególnie widoczne w testach wielowątkowych, ponieważ w tym przypadku różnica częstotliwości roboczych Core i5-9600k wynosi 600 MHz (od 4300 MHz do 4900 MHz przy pracujących wszystkich sześciu rdzeniach).
Archiwa WinRAR i 7-Zip również pozytywnie zareagowały na Podkręcanie rdzenia i5-9600k, wykazując zauważalną różnicę w wydajności.
Wniosek
Z sześcioma fizycznymi rdzeniami i brakiem technologii Hyper-Threading, procesor Intel Core i5-9600k nie twierdzi, że jest długoterminowym procesorem na dłuższą metę. Ale tu i teraz oferuje poziom wydajności, który docenią zaawansowani użytkownicy komputerów PC, a zwłaszcza gracze. Obecność darmowego mnożnika w Intel Core i5-9600k pozwala uzyskać nieco większą wydajność poprzez podkręcanie procesora. Jak pokazały nasze testy, podkręcanie ma sens. Mając płytę główną, która nie jest najbardziej zaawansowana pod względem zasilania, udało nam się przetaktować Intel Core i5-9600k do 4900 MHz, zwiększając częstotliwość pracy rdzeni procesora w zadaniach wielowątkowych nawet o 600 MHz. A do schłodzenia podkręconego procesora wystarczył system chłodzenia cieczą z chłodnicą 240 mm. Polecamy procesor Intel Core i5-9600k dla tych overclockerów i entuzjastów, którzy wciąż szukają dobrego procesora do gier z możliwością podkręcania i ceną do 262 USD.
Plusy:
- sześć rdzeni fizycznych;
- darmowy mnożnik do podkręcania procesora;
- metalowy lut pod pokrywą procesora;
- wysokie częstotliwości robocze dla obciążeń jednowątkowych i wielowątkowych;
- wysoka wydajność właściwa jednego rdzenia;
- dobry potencjał podkręcania (4900 MHz - nasza kopia);
- niskie wymagania dotyczące systemu zasilania płyty głównej;
- pobór mocy jest zgodny z deklarowanymi 95 watami, nawet przy wszystkich sześciu rdzeniach działających zgodnie z instrukcjami AVX2.
Minusy:
- mały koło życia pod względem istotności, z uwagi na obecność tylko sześciu rdzeni i brak technologii Hyper-Threading;
- koszt jest średnio wyższy niż w konkurencyjnych modelach AMD Ryzen z sześcioma rdzeniami.
Najlepsze rozwiązanie na koniec lutego 2017 dla maksymalnej wydajności systemu do gier. Obraz może się zmienić już w marcu wraz z premierą AMD Ryzen, ale sprawdzimy to po zniesieniu ograniczeń publikacji i szczegółowym przestudiowaniu platformy z różnymi kartami graficznymi i pełnym zestawem gier. Niemniej jednak nie zapominajmy: chęć zaoszczędzenia pieniędzy, zwłaszcza jeśli jest to możliwe bez uszczerbku dla „ujawnienia karty wideo”, jest całkiem uzasadnione i możliwe. W 2016 roku taki „ludowy” model można było nazwać Intel Core i5-6400 SkyLake, którego zresztą rzemieślnicy szybko nauczyli się podkręcać, aby w wielu testach nie ustępował starszemu Intel Core i5 6600K.
„Sklep” został szybko zamknięty, blokując możliwość podkręcania wraz z wydaniem świeżych wersji BIOS-u, ale jak to często bywa, wiele modeli otrzymało go z opóźnieniem lub nawet nigdy nie otrzymało blokady. Chociaż nawet wtedy zawsze istniała luka z wycofaniem wersji BIOS lub oprogramowania układowego „zhakowanego” oprogramowania. Przez krótki czas Intel Core i5-6400 pozostanie tylko na rynku wtórnym, jego chwałę kontynuuje już Intel Core i5-7400 Kaby Lake, ale dla tych, którzy planują powtórzyć sztuczkę podkręcania, zalecamy znalezienie poprzedniego Pokolenie. Poważnego przełomu nie ma, gdyż w przypadku Core i7 aktualizacje są raczej kosmetyczne. Jest dostępny w wersjach OEM i BOX. Warto przepłacać, jeśli nie ma pod ręką chłodzenia procesora, w pudełku kupujący znajdzie dobry cooler o podstawowej wydajności.
Czy są jakieś różnice? Oczywiście są one przede wszystkim związane z obniżeniem napięcia i poborem mocy. Dla porównania, Intel Core i5 7400 przyjmuje częstotliwość 3,3 GHz przy napięciu 1,056 V, Intel Core i5 6400 wymaga 1,12 V. W kompaktowych przypadkach będzie można odmówić użycia wentylatora lub maksymalnie zmniejszyć jego prędkość.
Zachowana jest struktura wewnętrzna. 32 KB pamięci podręcznej L1, 256 KB pamięci podręcznej L2, 6 MB pamięci podręcznej L3. Maksymalna częstotliwość 3,5 MHz, minimalna 800 MHz. Zintegrowana karta graficzna Intel HD 630.
Niestety w kwestii podkręcania nie widzieliśmy żadnych perspektyw. Procesor został zainstalowany na pięciu płytach głównych: ASUS ROG MAXIMUS IX HERO, ASRock Z270 Extreme4, ASUS ROG Strix Z270F Gaming, ASUS PRIME Z270-K, ASUS TUF Z270 MARK 1. Żadna z płyt nie pozwalała na podniesienie częstotliwości powyżej 3,5 MHz. Możemy założyć, że przetaktowanie magistrali z nowymi procesorami stało się niemożliwe.
Testy Intel Core i5-7400 Kaby Lake
3DMark FireStrikeBrama chmury 3DMark
Cinebench 15
WinRar (kB/s)
AIDA64 - Zlib
Moc, W
Testy wbudowanej grafiki na przykładzie:
Dota 2
Minecraft, szybko
Testy z kartą graficzną KFA2 GeForce GTX 1060 OC:
GTA 5, Ultra, GTX1060
Wyniki dla Intel Core i5-7400 Kaby Lake
Najtańszy czterordzeniowy procesor Intel Core i5 7400 z rodziny Intel Core i5 Kaby Lake nie wykazał wzrostu wydajności, ogólnie w większości testów całkowicie powtarza wyniki Intel Core i5 6400, a jeśli my również weź podkręcanie w autobusie, pokazuje się gorzej. Jedyną korzyścią jest mniejsze zużycie energii i lepsza kompatybilność do instalacji w obudowach micro ITX. Podsumowując, jeśli nie planuje się przesyłania strumieniowego, przetwarzania wideo, rozwiązywania zadań zawodowych, stanie się dobrą i udaną podstawą dla komputera domowego / do gier, radzącego sobie z obciążeniem z godnością.Czas czytania: 44 min
Podkręcanie procesora Intel to procedura usuwania ograniczenia liczby cykli przetwarzanych przez określony czas (1 sek.). Rozważanie podkręcania procesora bez podstawowych pojęć w tym zakresie nie jest zalecane.
informacje ogólne
Cykl zegara to bardzo mała ilość czasu potrzebna do obliczenia przesyłanego kodu, zwykle jest to niewielki ułamek sekundy. Częstotliwość zegara to liczba cykli w ciągu 1 sekundy. Przyspieszenie prowokuje minimalny czas przetwarzanie informacji.
Komputer przetwarza przepływ informacji za pomocą oscylacji, im więcej procesor jest w stanie przetworzyć za jednym razem, tym wyższa liczba herców (jednostek częstotliwości). W związku z tym zmuszamy procesor do pracy w trybie freelance, pozostawiając mniej czasu na rozładunek.
Istnieje kilka rodzajów częstotliwości:
- Zewnętrzny - jest to częstotliwość przesyłania danych między różnymi urządzeniami, nawet w ramach tej samej jednostki systemowej;
- Wewnętrzny - jest to prędkość samego sprzętu (którą będziemy zwiększać).
Oczywiście, jeśli przetaktujesz, komputer przetworzy więcej informacji w tym samym czasie, ze względu na dłuższy cykl zegara. Przeważnie procedura służy do rozszerzenia znaczenia komputera. Nie jest tajemnicą, że technologie są stopniowo aktualizowane, a komputery już się nie spotykają nowoczesne wymagania. Dzięki podkręcaniu możesz nieco odłożyć zakup nowego komputera.
Co musisz wiedzieć przed przetaktowaniem procesora Intel?
Przetaktowywanie procesora Intel Core musi być wykonane mądrze, w przeciwnym razie jest obarczone wczesną awarią procesora lub natychmiastową awarią jego działania. Ważne do osiągnięcia prędkość maksymalna, ale nie przekraczaj tego limitu. Każdy procesor można podkręcić do innej prędkości maksymalnej, często jest o tym wzmianka w dokumentacji lub w Internecie. Zwykle można uzyskać o 5-15% większą prędkość, są większe zyski, ale wszystko zależy od modelu.
Do podkręcania lepiej jest używać specjalnych procesorów, w których technologia produkcji implikuje obecność odblokowanego mnożnika - to seria K.
Każdy aktywny użytkownik komputera PC pragnie jak najlepiej wykorzystać komputer, a chciwość może prowadzić do negatywnych konsekwencji. Dzisiejsze procesory, jeśli otrzymają zbyt dużo informacji, po prostu pomijają pewne cykle, aby kontrolować temperaturę. Dlatego przed podkręcaniem powinieneś zadbać o wysokiej jakości chłodzenie.
Ważne jest, aby wziąć pod uwagę, że:
- Po przetaktowaniu procesor się nagrzeje, musisz wcześniej zainstalować dobry system chłodzenie, opcje pasywne nie są odpowiednie;
- Wymaga dużej ilości energii elektrycznej. Więcej czasu pracy wymaga większej mocy. Konieczne jest wcześniejsze obliczenie, czy twój zasilacz podciągnie taką pracę;
- Urządzenie zużywa się szybciej, ponieważ działa więcej;
- Gdy procesor przyspiesza, pamięć RAM jest również zaangażowana w podkręcanie.
- Muszę mieć Nowa wersja BIOS;
- Upewnij się, że cooler na procesorze działa prawidłowo i działa, lepiej zainstalować mocniejszy;
- Sprawdź nagrzewanie procesora w aktualnym stanie przy maksymalnym obciążeniu.
Po wykonaniu wszystkich powyższych czynności możesz przystąpić do przetaktowywania.
Jak przetaktować procesor Intel Core 2, i3, i5, i7 za pomocą SetFSB?
Program do podkręcania procesora Intel SetFSB bardzo ułatwia zwiększenie częstotliwości zegara procesora, podczas gdy procedura jest przeprowadzana bezpośrednio w systemie Windows. Suwak pełni rolę regulatora. Zmiana ustawień nie wymaga ponownego uruchomienia, wszystko odbywa się natychmiast.
Zaletą programu jest duża liczba obsługiwanych modeli procesorów, od przestarzałego duetu Intel Core 2 po zaawansowane i7. Niestety nie wszystkie płyty główne są w stanie współpracować z programem, co uniemożliwia wszędzie jego użycie. Na stronie https://setfsb.ru możesz dowiedzieć się, czy Twój model płyty znajduje się w wielu obsługiwanych.
Podczas pracy z programem należy zachować środki ostrożności, a także poznać model generatora zegara. Informacje zawarte są na samej tablicy PLL lub trzeba będzie je przeszukać w Internecie.
Procedura podkręcania:
- W górnym wierszu „Clock Generator” wybierz swój generator i kliknij „Get FSB”;
- Po załadowaniu charakterystyk z bazy danych zobaczysz teraz częstotliwość taktowania magistrali i procesora;
- Konieczna jest zmiana prędkości małymi krokami za pomocą suwaka, przesuwając go w prawo i obserwując zachowanie procesora i chłodnicy;
- Po ostatecznym wyborze kliknij „Ustaw FSB”.
Jak podkręcić procesor Intel i5 za pomocą CPUFSB?
Jest jeszcze inny sposób na podkręcenie procesora Intel Core i5, choć jego zasada jest podobna. CPUFSB jest używany w większości do przyspieszenia procesorów z rodzin i3, i5 oraz i7. Aplikacja jest częścią kompleksowego narzędzia CPUCool do monitorowania, a także zwiększania szybkości zegara. Program działa dobrze z większością płyt głównych.
Przewagą nad poprzednim narzędziem jest obecność języka rosyjskiego, chociaż zasada ekspozycji jest taka sama:
- Wybierz producenta i model płyty głównej;
- Podaj informacje o modelu układu PLL (jest to również generator zegara);
- Kliknij „Wybierz częstotliwość”;
- Krok po kroku, małymi krokami, zwiększaj częstotliwość i śledź zachowanie procesora;
- Na koniec kliknij „Ustaw częstotliwość”.
Nawet jeśli nie zapisałeś ustawień, będą one stosowane do momentu ponownego uruchomienia komputera.
Jak przetaktować procesor Intel Core za pomocą SoftFSB?
Ostatnia opcja pozwalająca na podkręcenie procesora laptop z intelem, jak również komputer stacjonarny. Główną zaletą w stosunku do poprzednich wersji programów jest to, że jest darmowy. Nie będziesz musiał kupować ani szukać pirackiej wersji. Wadą jest brak wsparcia autora, więc może nie nadawać się na nowe procesory.
Zasada działania jest identyczna:
- Określ model płyty głównej i generatora zegara w kategorii „FSB select” i kliknij przycisk „GET FSB”;
- Delikatnie, krok po kroku, przesuwaj suwak, który znajduje się na środku głównego okna;
- Zapisz zmiany za pomocą "SET FSB".
Istnieć uniwersalne zastosowania do podkręcania, jak te już rozważane, i bardzo specyficzne, które są używane tylko dla określonego typu płyt głównych, są zwykle wydawane przez programistów. Te opcje są bezpieczniejsze i mogą być nieco łatwiejsze w użyciu.
Jeśli masz jakieś pytania na temat „Programy do podkręcania procesora Intel”, możesz je zadać w komentarzach